vrijdag 27 november 2009

Lunch met de filosofen deel III

Dat ik het bewonderenswaardig vind dat het de logici bijna is gelukt om mij abstracte wiskunde zo uit te leggen dat ik het snap. Bijna. Over i en min-i. Dat is de uitkomst van iets met x kwadraat, maar dat heb ik niet onthouden. Van jongs af aan ontstaat er een soort oorverdovend gezoem in mijn hoofd zodra ik de klanken x en kwadraat in één zin hoor. Een soort natuurlijk mechanisme om mij te beschermen tegen onbegrijpelijke dingen.

Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik, bijna klaar voor de brugklas, het wiskundehuiswerk van mijn oudere zus inkeek. Wat ik daar zag heeft mij zo geschokt dat ik er nooit helemaal bovenop ben gekomen. Op de middelbare school moet je rekenen met letters! Ja maar. Dat kan toch helemaal niet?! Zijn ze nu helemaal gek geworden? Op de lagere school had ik nou juist geleerd dat Taal met letters is en Rekenen met cijfers. Nu werd in één keer deze fundamentele basis onder mij weggeslagen. Op dat moment wist ik dat het tussen mij en de wiskunde nooit meer goed zou komen.

Maar op i en min-i zat blijkbaar nog geen alarm en zo heb ik dus weer heerlijk kunnen luisteren over de handjes van ons brein die geen verschil kunnen voelen tussen i en min-i. En dat is een probleem. Dat u het even weet. Ik heb zelfs intelligente vragen gesteld over 1 en -1. Want daar voelen de handjes wel verschil tussen.
Ik heb uiteindelijk geconcludeerd dat als je over iets kunt praten zonder te definiëren waar je het over hebt, en als je vervolgens ontkent dat je het daar over hebt gehad, dat je dan een echte filosoof bent.

Dit stukje is dus nooit geschreven. Begrepen?

woensdag 25 november 2009

dinsdag 24 november 2009

donderdag 19 november 2009

Youth in motion

De grote hoge schommelbank bij de bushalte hiervoor. Er zit een mevrouw op. Ze is oud. Eén kleine oude vrouw op die grote brede bank. Haar benen bungelen in de lucht. Ze lijkt net een kind op een grotemensenstoel.
Haar vriendin komt naast haar zitten. Zij is ook oud. Hun witte haren glimmen in de herfstzon. De bank is een beetje gaan schommelen. Daar zitten ze te kletsen op de bank. Twee oude vrouwtjes met hun benen bungelend in de lucht. Als vanzelf gaat de bank harder schommelen. Hun wangen worden rood. Heen en weer gaan ze met hun benen, die niet meer bungelen maar zwaaien. Ze schateren het uit van plezier. Hoger, hoger willen ze! Tot aan de zon! De bus komt aan en gaat weer weg. De bank komt langzaam weer tot een zachtjes wiegen. De dames kijken elkaar aan met verhitte gezichten en een twinkeling in hun ogen. Er komt straks nog wel een bus.

dinsdag 17 november 2009

Maz maakt ook nooit meer iets mee

Of gewoon in november niet zo. Misschien is november een hele saaie maand. Dat er niks leuks te doen is. Of dat de winterdepressie in slaat en ik alles, hoe leuk ook, als niks ervaar. Zo van mwah. Moet ik daar nu een logje over schrijven? Neu.
Of nee! Dat er juist zo veel leuke en spannende dingen zijn dat ik geen tijd heb om te schrijven. Dat ik niet kan kiezen tussen al die geweldige dingen. De verjaardag van de OLM. Dat het hele huis vol met zijn vrienden zat. Das raar. Een vreemd feestje in je eigen huis. Winkelen in Arnhem met dat enorm leuke rokje dat veel te duur was. En het 40-jarig huwelijksweekend van mijn ouders. Etentje. Borrel. Toneelstukken vertalen. Borrel. Etentje. Managementvaardighedentraining. En ook nog gewoon werken. Weekendje Schier. O nee, dat komt nog.
Maz maakt teveel mee. Ja. Dat is het.

Bent u weer een beetje bij? Volgende maand volgen Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Hebben we dat ook maar vast gehad.

vrijdag 6 november 2009

Dat krijg je ervan....



... als je je werk goed doet!