maandag 28 december 2009

Dat wordt nog wat morgen....

De ene neef: "Tot op de biljartdag, hè?"
De OLM: "Oja, Maz komt ook."
De ene neef: "Nee, dat kan niet."
De OLM: "Ik kan er niks aan doen, mijn vader heeft haar gevraagd."
De ene neef: "Maar dat kan niet."
De OLM: "Ach jawel, dat kan best."
De ene neef: "Dat is dan het begin van het einde, hè. Dat begrijp je wel."
Maz: "Kan het echt niet?"
De andere neef: "Nee het kan echt niet. Maar hoe harder wij dat roepen, hoe harder jij natuurlijk moet komen."

Verslaving

U denkt zeker dat ik op wintersport ben. Of dat ik met de Kerstdagen in een ver oord op een strand lig te luieren. Dat ik op een plek ben zonder internetverbinding of telefoon om desnoods een logje door te bellen aan iemand anders. Nee. Niets van dat alles. Ik ben gewoon thuis. Met twee weken Kerstvakantie. En ik zit wel degelijk elke dag achter de computer.
Wat doe je dan?! Vraagt u zich verontwaardigd af. En terecht.
Ik schaam me een beetje voor wat ik doe.
Maar ik kan er niks aan doen.
Ik ben verslaafd.
Ok, ik zal het zeggen.
Ik speel computerspelletjes.
Van die hele suffe.
Dat je drie dezelfde figuurtjes op een rij moet krijgen en dat je dan dingetjes moet verzamelen en dat je daarna in een volgend level allerlei spulletjes in een heel vol plaatje moet zoeken. Zo suf. Met een heel romantisch verhaal er achter over opdrachten en elfen of Romeinse steden. Heel suf. Maar vreselijk verslavend. Nog één level, zeg ik steeds. En dan vier levels later ben ik nog steeds bezig. Het is zelfs zo erg dat ik laatst een melodietje van het computerspel in mijn hoofd had. En 's nachts draaien de figuurtjes en blokjes voor mijn ogen. De Ontzettend Lieve Man kan er ook niks aan doen, want die is inmiddels zelf ook besmet door het spel waarbij je met een hamer kabouters op hun hoofd moet rammen. We hebben nog net geen ruzie over wie er wanneer hoe lang achter de computer mag.
En u dacht nog wel dat wij intelligente mensen waren, de OLM en ik. Mis! Na de vakantie komen wij doodmoe en gestressed, met holle ogen en bleke wangen weer op ons werk. Maar wel level 20 gehaald. Dat dan weer wel.
Ik weet opeens een goed voornemen voor 2010.
En voor u allemaal het allerbeste.

zondag 20 december 2009

maandag 7 december 2009

One of the guyz

Er is Maz dit weekeinde een grote eer ten deel gevallen. Zij werd namelijk door haar schoonvader uitgenodigd voor de jaarlijkse traditionele Biljartdag.

"Ja. Dus?", zult u misschien denken. "Wat is daar nu aan, biljarten?". Dat zal ik u vertellen.

Aan biljarten op zichzelf is niet zo veel (sorry Veer), maar de legendarische Biljartdag van De Mannen uit de familie van de Ontzettend Lieve Man moet wel iets prachtigs zijn. Ik heb er nog nooit één meegemaakt, want zo lang ken ik de OLM nog niet, maar ik heb er al veel verhalen over gehoord.

De Mannen van de familie bestaan uit zes broers (waar de vader van de OLM er één van is) en hun (schoon)zonen. Er zijn wel (schoon)dochters, maar die doen nooit mee. Ook de echtgenotes doen nooit mee. Of dat niet mag of dat ze het niet willen (of allebei) weet ik niet precies, maar inmiddels is het Niet De Bedoeling.
De Biljartdag begint met een gezonde wandeling van een kilometer of vijf vanuit het dorp waar (bijna) de hele familie woont. Onderweg wordt er bij een bevriende boerderij koffie gedronken en roggebrood met ham gegeten. En, voor wie wil, een Beerenburger. Maar dat is eigenlijk niet zo'n goed idee, zo vroeg al, heb ik mij laten vertellen. Soms lopen er vrouwen mee tot hier, maar die gaan nu weer naar huis. Daarna lopen De Mannen door naar het volgende dorp, waar gebiljart gaat worden in een kroeg. Gebiljart en geklaverjast. Bier gedronken. Kunstgebitten verloren. Geklaverjast en gebiljart. Er wordt iets met spek en bruine bonen gegeten. Na het eten komen dan eindelijk de vrouwen de mannen halen en misschien één kaartje meeleggen.
Aan het einde van de avond gaat men hondehokken, een biljartspel waar je een haas mee kunt winnen. Een echte haas!

Dat is toch geweldig? Dat is toch heerlijk ouderwets romantisch? Daar wil je toch bij zijn? Na het zoveelste prachtige verhaal riep ik: "Mag ik ook een keer mee?!". Waarop de OLM peinzend keek, twijfelde en uiteindelijk zei:"Tja, van mij mag het, maar er zijn nooit vrouwen bij. Dat is Niet De Bedoeling. Dus dat gaat helaas niet." Dat vond ik als rechtgeaarde feministe natuurlijk be-la-che-lijk en onemancipatoir en ook gewoon stom. Maar ja, wat doe je daar aan? Ik legde me er bij neer.
Totdat gisteren de vader van de OLM (één van De Mannen himself) spontaan aan mij vroeg:"Kom jij ook naar de Biljartdag?". Waarop ik stomverbaasd antwoordde: "Mag dat dan?" "Natuurlijk, ik zou niet weten waarom niet", zei hij. "Ja, als er iemand De Mannen aankan, dan is zij het", zei de zus van de OLM. Ik vroeg nog of de OLM dit niet stiekem had ingefluisterd, maar nee hoor, zei mijn schoonvader, het leek hem gewoon heel leuk als ik ook kwam. Ik begon langzaam te glimmen van trots. Blijkbaar had ik tijdens de familiedag inderdaad een goede indruk gemaakt tijdens het boerengolfen. Ik keek de OLM aan en begon te juichen. Ik mag mee naar de Biljartdag!!!!

En als er nu uiteindelijk geen hol aan is. Als ik niet blijk te kunnen biljarten. Als er nog steeds niemand met mij wil klaverjassen. Als het nu alleen maar een groep oude mannen met snorren is die de hele dag zeuren over hun vrouwen. Als ik die haas niet win. Dan ga ik volgend jaar gewoon niet weer. Maar ik moet en ik zal er een keer bij zijn.