woensdag 15 december 2010

Dorps genoten

Dinsdagavond in het Dorpshuis. Koorrepetitie. We wonen hier nu anderhalve maand en we zitten allebei al bij het koor. Geïntroduceerd door een buurvrouw en hartelijk verwelkomd door een hele schare dorpsgenoten als de nieuwe bewoners van het huis van. Blij verrast waren ze toen we de tweede en derde repetitie weer kwamen. Ik mag meekijken met mijn buurvrouw totdat ik mijn eigen map heb gekregen. Zo goed en zo kwaad als het gaat zingen we mee met de kerstliedjes die geoefend worden voor de Kerstfair van aanstaande zaterdag. Eigenlijk gaat het heel goed. Ik word alvast helemaal warm van binnen. Wat is zingen toch heerlijk!

In de pauze en na de repetitie schuiven we aan aan de bar en maken kennis met één van de drie bassen. Hij is opgegroeid in het huis waar we nu wonen. Wij blijken pas de vierde bewoners te zijn.
Eigenaar nr. 3 staat achter de bar en vertelt honderduit over alle activiteiten in het dorp. Scheepsjoagen, de nijjoarsveziede, de werkdag in het Onderdendamsterbos, cabaret, het Algemeen Nut, en nog veel meer. Ik begrijp wel waarom iedereen hier blijft wonen. Naast mij zit de zelfverkozen burgemeester van Onderdendam, ook een bas. Hij noemt mij Janet. Biertjes en sterke verhalen worden heen en weer uitgedeeld. De OLM krijgt advies over welke biljartvereniging het beste bij hem past en de burgemeester vindt een ezelsbruggetje voor mijn naam.

Net iets later en met net één biertje meer op dan de bedoeling was op een doordeweekse avond lopen we naar buiten. Vanuit het Dorpshuis klinkt nog een "Hoi!". "Hoi!", roepen we allebei terug en we schuifelen voorzichtig over de gladde straten terug naar huis. Op mijn gezicht een brede glimlach.

"Hee! Ik zie een vallende ster!", roept de OLM opeens, "Daar! Ik heb nog nooit een vallende ster gezien."
"Je mag een wens doen", zeg ik.
"Dat hoeft niet", zegt hij, "Ik heb alles al."

woensdag 8 december 2010

Maz is in de stemming

















Uren kan ik er naar kijken. Steeds loop ik er omheen, hang een bal toch weer ergens anders of een sneu schaapje weer recht. En die engelen moeten wel met hun gezicht naar voren. Ik loop er weer linksom omheen. Veertig lampjes zijn echt te weinig voor zo'n grote boom en ik zag daar onder nog een kale plek, dus vandaag in de lunchpauze op de dienstfiets naar de Hema.

Vroeger had ik nooit een kerstboom. Nou ja, echt vroeger-vroeger wel. Thuis. Bij mijn ouders thuis. Toen ik klein was. Maar bij mij thuis nooit. Geen plek. Ik hing wat plastic ballen en wat lampjes in een ficus en deed m'n best om er iets bij te voelen. Maar dat was em toch niet.

Deze ruikt echt naar kerstboom en de naalden vallen er al een beetje af. Dat is niet zonde. Dat hoort zo. Hij glinstert en hij glimt en steeds zie je weer iets anders. Het rendiertje waar de staart vanaf is gevallen (gisteren, maar over 15 jaar is dat een verhaal van weet je nog?), het hobbelpaard en de mooie rooie bal met witte krullen. Van die lekkere vieze kransjes waar je toch niet van af kunt blijven.

Elke vijf minuten juich ik dat we zo'n mooie boom hebben en de boom juicht met me mee. En de OLM lacht mij liefdevol uit. Met een piepstemmetje zegt hij gekscherend "Ik kan het heus wel over iets anders hebben, maar dat wil ik niet, ik wil alleen maar over mijn kerstboom praten." Ik geef hem een stomp want van hem kreeg ik permissie en van mij kreeg hij vrijstelling.

Het begin van een nieuwe kersttraditie bij ons thuis.

woensdag 1 december 2010

Stilte

Het is elf uur 's avonds. Ik lig in bed en ik luister..





hhhhhhhhhhhh






                                                              hhhhhhhhhhhh






Meeow!






                                                                  hhhhhhhhhhh







wwwwwhhhhhhhooooooOOOOOEEEEEeeeeeessssshhhhhh







hhhhhhhhhhhhhh






                                                                             hhhhhhhhhhhhhh