Deruit jij!

Zingt Jack Johnson vanmorgen in mijn oor: "Ain't no need to go outside". Nou, ik dacht het wel!

Tsss.

Pas op! Droomgevaar!

Dromen en fantaseren is heel gevaarlijk. Dat lijkt op het eerste gezicht niet zo. Daarom is het ook zo verraderlijk. Het is heel makkelijk. Je hoeft jezelf alleen maar de vrije hand te geven om te bedenken wat je wilt. En dan ook echt wat je maar wilt. Het is toch niet echt.
Het kan van alles zijn. Een relatie, een baan, een huis, een leven. Na verloop van tijd heb je dan wel zo ongeveer een beeld van hoe dat er dan uit zou moeten zien. Daar kun je lekker lang over doen. Steeds verzin je weer iets nieuws, of je stelt het beeld bij op basis van goede of slechte ervaringen. Je kunt je droom heel lang bewaren, het blijft jaren goed. Af en toe haal je hem weer even tevoorschijn, stoft het een beetje af en kijkt er nog eens goed naar. Ja, dat zou fijn zijn. Als dat zo was. Met een glimlach stop je hem weer terug op zijn plek. Ergens diep van binnen. Daar waar het veilig kan zitten en zich verder niet met je leven bemoeit.

Totdat het moment zich opeens aandient dat het zo ver is. Je schrikt je wezenloos. Daar had je niet op gerekend! Daar is opeens die man! Precies zoals je had bedacht. Hoe kan dat nou? Hoe wisten ze dat? Dat ik dat wilde?
En daar opeens dat huis. Ja, maar wacht even. Moet dat nu? Ik ken die man nog maar net. We zijn nog niet zo ver. En hoe moet dat? Het is geen paar sokken van de Hema.
Daar moet je goed en diep over nadenken. Uitzoeken. Wikken. Rekenen. Overleggen. Wegen. En beslissen.

Potverdikkie, nu wordt het opeens lastig. Dit was nou ook weer niet de bedoeling. Wat denkt die droom wel niet! Ik moet op vakantie deze zomer, en boodschappen doen zometeen en televisie kijken straks. Dan kan ik me toch helemaal niet gaan bezighouden met dromen die opeens uitkomen!
Ik kijk wel link uit voordat ik weer eens iets bedenk. Voor je het weet is het opeens echt waar. En of ik daar op zit te wachten....

Terug

Nee, dit is geen grap. Ik ben het echt. In de maand maart ben ik blijven hangen in de jaren zeventig met dat blitse jasje en toen daar ook nog eens de zomertijd overheen kwam, heb ik met dat uur vooruit gewoon de hele maand overgeslagen. Daar in de jaren zeventig zijn mooie dingen gemaakt. Ikzelf bijvoorbeeld, haha!

Vriend E. bleek een dingetje te hebben waarmee hij langspeelplaten (Ja, echte LP's. Talk about old skool!) over kan zetten in digitale bestanden. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen en bracht hem onmiddellijk mijn plaat van Alfred J. Kwak uit 1978. Die plaat heb ik grijsgedraaid. Steeds opnieuw. En nu herinner ik mij weer wat een werk dat was, LP's draaien. Dat was nog niet zo makkelijk! Voorzichtig haalde je de schijf uit de hoes en legde hem op de draaitafel. Knopje aan, draaien. Dan eerst met een borsteltje het stof eraf vegen. Wederom voorzichtig, niet te hard duwen. Dan met je tong half uit je mond de naald precies op dat ene randje leggen. Niet ernaast! Niet laten vallen! Voorzichtig leggen. Dan kon je even gaan zitten luisteren. Dansen kon niet, want dan sloeg hij over.
Totdat de eerste kant afgelopen was. Opstaan. Naar de platenspeler lopen. Klep open. Naald omhoog (voorzichtig!! Niet heen en weer laten krassen.) Plaat eraf halen, omdraaien, er weer opleggen en de hele riedel van daarnet opnieuw. Tijdens het luisteren naar de tweede kant kon je bijkomen van de stress.

Nu was de lol bij Alfred dat aan het einde van de eerste kant Herman van Veen vertelde: "..en Alfred klopte driemaal zachtjes op de deur." Einde kant 1. Opstaan, lopen, omdraaien, aanzetten, teruglopen, gaan zitten. En dan hoorde je: "BOEM BOEM BOEM!!!". Ik lachen. Elke keer maar weer. En dat kan niet met een cd.

Mijn moeder kwam vervolgens aanzetten met Hair, en dat is nog verder terug, dus als u mij weer kwijt bent weet u waar ik ben......in the dawning of the age of Aquarius.