maandag 29 november 2010

Verrassing

Ik moet eigenlijk werken, maar het sneeuwt zo mooi buiten en ik kreeg zo'n leuk kadootje. Gisteren in de post. Een pakketje. Stevig dichtgeplakt met daarin een kadootje en een envelopje. Met daarin een kaartje. Waarop stond: "Een kadootje uit Utrecht... van een kunstenaar uit Utrecht die mooie liedjes zingt. Voor Maz van... dat staat op het hoesje. Kus!" Het was zo spannend dat ik tijdens het bellen met de OLM met één hand het pakje openprutste. In het kadootje zat een cd met op het hoesje gedrukt "VOOR Maz" op de voorkant en "VAN Noodles" op de achterkant. Een cd met hele mooie liedjes van Mondo Leone. Ik was verbaasd, blij en vooral verrast. Een kadootje! Met de post! Zomaar! Want ik was niet jarig geweest of zoiets.

Ik surfte tijdens het thuiswerken stiekem naar de website van Mondo Leone. Eens kijken wie dat nou eigenlijk is. En buiten ging het steeds harder sneeuwen. Ook al zo'n kadootje. Zo maar.
Ik las daar dat Mondo Leone nominaties uitdeelt voor een prijs. Het Gouden Randje. "Voor mensen die zonder dat iemand er om heeft gevraagd en zonder dat zij er enig financiëel voordeel bij hebben, de wereld mooier proberen te maken." Aan Ben Wilson in Londen die kauwgom op straat beschildert. Fantastisch! Of aan de man die de toeters van de treinen in Amerika zo mooi laat toeteren. Geweldig!
Wat een verrassingen zo maar op maandagochtend.

De cd is afgelopen. Het sneeuwt niet meer. Ik ga weer aan het werk. Compleet geïnspireerd. Lieve Noodles, dank je wel!

woensdag 10 november 2010

Een nieuw begin

Een nieuwe kleur voor een nieuw begin. Een nieuw uitzicht op een ander leven. Het is hetzelfde leven, maar dan op een andere plek in een andere sfeer met een ander gevoel.
Ik woon hier nog maar een week en ik voel de rust al op me neerdalen. Het tempo is hier anders. Het is minder druk om mij heen. Op straat, in de winkels, in de ogen en de stemmen van de mensen. Voor ik het weet is het minder druk in mij.
Groningen en zijn bewoners zijn niet stug en gesloten. De lucht en het landschap zijn ruimer dan waar dan ook en de mensen benaderen mij met een openheid die ik in al die jaren in de Randstad volledig ontwend was. Alsof ik al die tijd al hier woonde. Alsof ik nooit ben weggeweest.
Blij en verrast glimlach ik naar al die vreemden en ben steeds een beetje verbaasd als keer op keer iedereen 'hoi' tegen mij zegt. Overal. Altijd.