Hij schoot zomaar ineens van links dwars over het kruispunt. Fietste alsof zijn leven er van af hing. Met zijn korte beentjes op zijn kleine fietsje. Zo hard dat zijn lijfje heen en weer schudde bij elke trap. Ik keek naar waar hij vandaan kwam. Niks. Ik keek nog eens. Weer niks. Ik maakte me ongerust. Zo'n klein jongetje. Hoogstens zeven jaar oud en dan nog klein voor zijn leeftijd, op een heel klein kinderfietsje. Met een rugzakje op zijn rug. Helemaal in zijn eentje. Waar was zijn moeder? Zijn vader? Hij heeft vast geen broers of zussen, dacht ik meteen. Het was namelijk een Aziatisch jongetje. Chinees, dacht ik, en die mogen er maar één.
Inmiddels fietste hij al honderden meters lang voor mij. Hij hield ons volwassenen heel goed bij, heen en weer schuddend, verwoed trappend. Waar kwam hij vandaan? Van school? Waar ging hij heen? Naar huis? Ik besloot ongemerkt een beetje op hem te passen. Ik was er toch en we gingen nog steeds dezelfde kant op. Zo'n klein jochie alleen door het centrum van zo'n drukke stad. Ik zou wel op hem letten, zorgen dat er niks gebeurde. Ik begon heel zachtjes te zingen.
Kleine Chineesje ching chang chong
Waar ga je naartoe met je ding dang dong?
Ik ga spelen
Hele mooie wijsjes
Op mijn xylofoontje
Ding dang dong
Opeens ging hij rechtdoor en ik rechtsaf. Pas goed op, kleine Chineesje, dacht ik nog. Goed uitkijken. Met je xylofoontje. De rest van mijn weg naar huis gonste het nog na.
Ding dang dong
Ding dang dong
Ding dang dong
