Koninginnedag 2009

Hoe een dag met zon en feest zo kan omslaan. Bij mij buiten werd het letterlijk bewolkt. En van binnen ook. Ik moet steeds bijna huilen als ik de koningin het woord slachtoffers hoor zeggen. Omdat zij bijna moet huilen.

Waarom doet iemand zoiets? Met welk doel? Aandacht? Nou, autochtone Nederlandse man van 38 zonder strafblad en niet bekend bij de GGZ, gefeliciteerd! U hebt uw aandacht. En vier vijf zes mensen vermoord.

Na een middag volgen van het nieuws een paar opvallende reacties:

Man op straat in Apeldoorn: "Ik erger me kapot. De hele feestvreugde verpest."

Verslaggeefster: "Dus uw primaire reactie is boosheid?"

Man: "Ja."

RTLNieuws met beelden van de koninklijke familie vlak na de aanslag: "Ze reageren toch heel menselijk.."

EénVandaag: "Krijgen we vanaf nu dezelfde strenge bewaking met gepantserde voertuigen als de Amerikaanse president?"

Deskundige: "Ja, maar die wordt echt bedreigd."

Albert Verlinde in Boulevard: "Wij zijn een programma met een mening dus wil ik laten zien dat we onze koninginnedag niet laten afpakken en daarom draag ik gewoon vrolijk oranje."

Tijd, plaats en ruimte

Skypen met China en Amerika.
Ez in China zegt: "Wisten jullie al dat ik een feest ga geven voor mijn verjaardag?"
Ik zeg: "Hier of daar?"
Ez zegt: "Hier." "Of dus daar."
Ik zeg: "Ja, maar waar nou?"
Ez zegt: "Als ik hier ben, ben jij daar."
Ez zegt: "Kun je komen?"
Ik zeg: "s Ochtends heb ik al iets. Maar het is later bij jullie, he? Dus heb ik meer tijd om daar te komen.
KC in Amerika zegt: "Nee dan dus juist niet."
Ik zeg: "Oja."

The power of the walk

Hijgend en zwetend maar voldaan kom ik terug van mijn rondje. Mijn rondje. Wat klinkt dat al professioneel. En het was al mijn tweede rondje. Waarom heb ik dit niet eerder bedacht? Ok, wel honderd keer eerder bedacht, maar nooit gedaan. En daar zit het em in. Gewoon doen met die handel en je zult zien hoe fijn het is. Met een opzwepend muziekje (vandaag Metallica) lekker buiten in de frisse lucht, lopend langs bloeiende blauwe regen die door de hele straat geurt, langs het kanaal, door het groen, langs bootjes en mooie historische fabrieksgebouwen, over de brug en weer naar huis. Het is maar 20 minuten en ja het doet nu nog verrekte pijn, en het is niet echt rennen want dat vind ik te vreselijk, maar het is lekker! En gratis. En buiten. En het kan altijd.

Gedeelde smart is soep van Maz

Wat is er lekkerder dan een kop soep? Twee koppen soep die je samen opeet.

Soep helpt bij alles. Als ik ergens mee zit, ga ik soep maken. Het snijden en roeren heeft iets meditatiefs. Gedachten en gevoelens komen tot rust. Alles gericht op de handeling. Als het klaar is lepel je warmte naar binnen. De briljantste ideeën zijn bedacht en de grootste problemen opgelost boven een pan verse soep.

Dus als mijn lieve vriendinnetje het even niet meer weet maak ik soep voor haar. En ondertussen luister ik naar haar verhaal. Loze oplossingen en goedbedoelde dooddoeners verdwijnen ongemerkt via de houten lepel in de pan. Roeren en luisteren. Dat is alles. Na een heleboel woorden, tranen, roeren, snijden en snufjes van het een en het ander, zitten we samen de warmte naar binnen te lepelen. Mijn lieve vriendinnetje voelt zich alweer een stuk beter, zegt ze. Soep is helend en samen ook.

procrastinate (ww.) twijfelen, aarzelen, weifelen, zeuren, zeiken, treuzelen, talmen, dralen, zaniken, drentelen, druilen, teuten, hannesen

Wat doe je met dagen vol regen of sneeuw en donkere luchten en zeeën van tijd? Niets. Helemaal niets. Op je drukke werk knaagt in je achterhoofd wat je in het weekend en op je vrije dag en doordeweek 's avonds allemaal had kunnen doen. Maar je doet niets. Het volgende weekend zijn er opeens nieuwe levels in je computerspel te behalen of die ene stoffige dvd nog een keer te bekijken. Sokken moeten nodig gestopt. En verder niets. Helemaal niets.

Totdat de lente aanbreekt en de zon het land verwarmt. Elk mens met enig verstand gaat naar buiten, alles schreeuwt "Kom naar buiten!". Maar ik, ik ga juist dan binnen achter de computer zitten en doe dat ene ding waar ik al maanden tegenaan hik.
Hehe. De horde is genomen. Nu mag de bal gaan rollen zodat ik hem niet meer kan tegenhouden met computerspellen, dvd's en gaten in mijn sokken. Nu komt het eraan. Een nieuw theaterproject.

Provincialen in Amsterdam

Concert in Paradiso. Met Impa. Van Bishop Allen. Nog nooit eerder gehoord, maar aanstekelijk leuke muziek. En hele schattige bandleden. Alsof ze net de natuurkundeles uitgekomen waren.



We hadden er alleen niet bij stilgestaan dat we in Amsterdam waren want dan moet je als publiek heel stil blijven staan, elke beweging onderdrukken en vooral niet laten merken dat je het leuk vind. Dus hebben Impa en ik als rasechte provincialen uit Utrecht met z'n tweeën heel hard gedanst op die ontzettend leuke muziek. En dan zeggen ze dat Groningers stug zijn.

Rust op de Veluwe

Kunst op de Veluwe

Pasen op de Veluwe

Bakkerdebak!

Maz is danig in haar nopjes want.... de nieuwe oven is er! En, niet onbelangrijk: deze doet het wel goed! De vorige oven (ok, combimagnetron, maar dat is een stom en lang woord) ging maar tot 180 graden. Taarten mislukten ALTIJD. De onderkant werd gewoon niet gaar. En voor een keukenprinses als Maz was dat heel naar. (en dat rijmt dus is het waar)

Toen werd ze jarig en kreeg ze van iedereen een nieuwe oven. Gekocht bij de fijne buurt-elektroman. Want die hadden een Paasprijs en hij kwam em op weg naar huis wel even brengen. Dat doen ze bij de M***aM**kt niet.

Vandaag de grote proeve, de zalmtaart. Al jaren niet kunnen eten. Smekend stond ik bij de oven. Please! Nog 26 minuten........Please! Nog 14:34 minuten........ Piep Piep Piep!

En hij is gelukt! Hoera! Gejuicht werd er in huize Maz! Gedanst en gefeest. Er werd zelfs een traantje weggepinkt. De zalmtaart heeft nog nooit zo lekker gesmaakt (ok, toen die keer met verse dille).

Dus mensen, vanaf vandaag bakt Maz koekjes, hartige taarten, zoete broodjes, ze bruin en lucht.

En ik heb niet eens kinderen.....

Op de weg terug van mijn werk merkte ik iets heel akeligs. Alle kinderen die ik onderweg tegenkwam, op de fiets, aan de hand of achterop, huilden. Nee, ze blèèrden. Van waaaaaaah! Waaaaaaaah! Mamaaaa! Papaaaaa! Ontroostbaar. Ik dacht nog, wat gek. Dat alle kinderen vandaag zo huilen. Hangt het soms in de lucht? En toen wist ik het.

De pappa's en de mamma's op de fiets ernaast, voorop, of aan de hand hadden gisteren net als ik naar De Wereld Draait Door gekeken en hadden ook het dreigement van Aart Staartjes gehoord. Ze hadden het slechte nieuws zojuist aan hun kinderen verteld. Als Sesamstraat niet terug naar half zeven zou gaan, dan hield Meneer Aart er mee op. Tenminste ALS het contract met Amerika überhaupt al zou worden verlengd in 2010. Ja maar.... hoezo? Wat bedoelt hij met ALS het contract wordt verlengd. Dat MOET toch gewoon? Staat dat niet in de wet? Dat alle kinderen verplicht Sesamstraat moeten kijken zodra ze hun ogen open kunnen houden? Blijkbaar niet. Blijkbaar hebben ze niet genoeg kijkcijfers. En dat komt weer omdat ze het steeds op een onhandige tijd programmeren. Ja, hehe! Hebben de mensen van de publieke omroep vroeger zelf geen Sesamstraat gekeken dat ze dat verband niet snappen?

Help dus mee het hen aan het verstand te peuteren: Sesamstraatnaarhalfzeven.

En ik heb dus niet eens kinderen.

Maz breidt haar vriendenkring uit

Ik heb vrienden en kennissen van allerhande pluimage. Letterlijk pluimage af en toe want één bepaalde afdeling vrienden noemt zich de Flaminghi. Dat komt omdat we een keer op zoek waren naar flamingo’s in het wild en omdat het gros van deze afdeling in hun vrije tijd graag kinderliedjes in het Latijn vertaalt. Don’t ask. Die flamingo’s hebben we uiteindelijk nergens kunnen vinden.

Andere vrienden spreek ik regelmatig op een soort virtueel drielandenpunt dat alleen op zondag op een bepaald tijdstip bereikbaar is en raakt aan China, de Verenigde Staten en Nederland. Dat kan ook echt alleen maar op Skype.

En nu heb ik dus de laatste tijd het vermoeden dat ik een nieuwe afdeling vrienden heb. Het begint me namelijk op te vallen dat als ik door de stad fiets, naar mijn werk, naar een winkel, naar een kroeg of ergens, dat bepaalde stoplichten precies als ik er aan kom op groen springen. Zo aardig! Of ze wachten even met rood worden tot ik voorbij ben. De stoplichten vlak daarna doen meestal netjes mee, alsof ze het hebben afgesproken. Alsof ze via een kabeltje onder de grond – of draadloos – doorseinen “Daar komt ze! Op groen, jongens!”. Ik zeg daarom altijd vriendelijk dankjewel tegen elk groen stoplicht als ik weer eens heerlijk door kan fietsen. In een guitige bui wil ik nog wel eens knipogen. Ik word daar blij van. Van die lieve vrienden van mij, de stoplichten in U. Ik rijd nooit meer door rood. Dat zou van weinig respect getuigen. Als er al eens een keer een stoplicht op rood staat, dan zal daar wel een goede reden voor zijn.

Ik heb ook nog gewone vrienden. Die nodig ik uit op mijn verjaardag. Die geef ik een kus en een knuffel. Daar kook ik lekker voor. Zo heb ik van alles wat.

Traffic Jam