Beesjes en besjes

Tijdens onze vakantie in de Ardennen heeft de Ontzettend Lieve Man (ja ja, met hoofdletters nu. Hij wordt steeds liever) zich ontpopt tot een ware survival-wilderness expert. Je kent ze wel van Discovery: Ray Mears, Bear Grylls en die andere, die Canadees die ook in z'n eentje enge tochten maakt.

Het is zo leuk wandelen met hem. Het is niet eens dat ik zelf niet uit mijn doppen kijk, of dat ik alleen let op waar mijn voeten moeten gaan. Ik geniet van de omgeving, de koeien in de wei, het bos om mij heen, mooie luchten en vergezichten. Maar de Ontzettend Lieve Man ziet de details in de natuur. Aan elke boom of struik hangt wel iets dat je kunt eten (of niet en dat weet hij dan ook weer), in elke lucht hangt wel een roofvogel en op elk pad kruipt wel een slak of een tor.
Ik heb nog nooit zo veel bramen, frambozen, bosbessen, pruimen en appels uit het wild gegeten. Verschillende soorten granen; haver gerst, rogge, tarwe. Verse wilde tijm geroken. Lekker! Steeds plukte hij weer iets uit de berm, wreef het tussen zijn vingers, rook eraan en stopte het in zijn mond. Geen enkele sleedoornbes was rijp (bastards!) en de hazelnoten ook niet. Maar dat mocht de pret niet drukken.

We hebben zelfs als echte indianen dierensporen gevolgd. Spannend! Zouden het herten zijn geweest, of everzwijnen? Nee, everzwijnen hebben er nog zo'n puntje achteraan (dat weet hij dan ook weer). Het is wel een vers spoor! En kijk daar heeft een zwijn zijn slagtanden gescherpt aan die boom. Of een hert zijn gewei. En is dit een das of toch gewoon een hond? Daar kwamen we niet uit.

Volgens mij is dit evolutionair bepaald. Is het niet zo dat vroeger in de prehistorie de vrouwen het overzicht moesten houden over het thuisfront (de grot en de omgeving, de kinderen) en de mannen op jacht gingen en verzamelden? Daarom zien mannen details en kijken zij gefocused op één punt en hebben vrouwen een bredere blik. Dat werkt dus in de Ardennen nog steeds zo.