De vraag of Maz een poez wil en wat haar vader daarmee te maken heeft

Ik word wakker. Er ligt een witte poes in mijn bed. Mmmmmm, lekker warm. Eigenlijk mag het niet van de OLM, maar ik doe net alsof ik nog slaap. S., een vriendin van vroeger, komt de slaapkamer binnen. Er komt nog een poes met haar mee. "Sorry", zegt ze. "Ze waren zo zielig. Ik vond ze toen ik uit de bus stapte. Ik moest ze gewoon meenemen".
Ik loop de keuken in. Op de koelkast zitten zes kittens bijelkaar. Zes zwarte katjes. Zo lief. Er staat een meisje bij het aanrecht.
Ik realiseer mij nu dat ik geen kattebak heb en ren naar de woonkamer. Gelukkig hebben de poesjes netjes in een hoekje van de kamer hun behoefte gedaan. Er liggen allemaal drolletjes. Als ik mij omdraai zie ik mijn vader op de bank. Helemaal vergeten dat hij hier ook logeerde. "Sorry pap! Waar heb jij geslapen dan?" "Op de bank", bromt hij. Ik voel me vreselijk lullig. Weer een andere kat draait om mijn benen en ik zie dat er nu overal poezen en katten rondlopen. "S., dit kan echt niet", zeg ik tegen mijn vriendin van vroeger, "Dit zijn er echt teveel. We moeten ze wegbrengen". S. kijkt me verdrietig aan. Er loopt een meisje langs mij heen. "Wie ben jij?", vraag ik haar. Geen antwoord. Het andere meisje loopt naar mij toe. "Wie ben jij dan?", vraag ik. Geen antwoord. Wacht eens even. "Wie zijn dat?!", vraag ik aan S. Ze kijkt me aan met tranen in haar ogen. "Ze waren zo zielig toen ik uit de bus stapte. Ik moest ze wel meenemen".
"Eruit!!", roep ik. "Eruit!" Onder protest gaat iedereen mijn huis uit. De bovenbuurman maakt een raar geluid en ik wordt nu echt wakker. Hè, hè. Wat een rust.