Verslaving

U denkt zeker dat ik op wintersport ben. Of dat ik met de Kerstdagen in een ver oord op een strand lig te luieren. Dat ik op een plek ben zonder internetverbinding of telefoon om desnoods een logje door te bellen aan iemand anders. Nee. Niets van dat alles. Ik ben gewoon thuis. Met twee weken Kerstvakantie. En ik zit wel degelijk elke dag achter de computer.
Wat doe je dan?! Vraagt u zich verontwaardigd af. En terecht.
Ik schaam me een beetje voor wat ik doe.
Maar ik kan er niks aan doen.
Ik ben verslaafd.
Ok, ik zal het zeggen.
Ik speel computerspelletjes.
Van die hele suffe.
Dat je drie dezelfde figuurtjes op een rij moet krijgen en dat je dan dingetjes moet verzamelen en dat je daarna in een volgend level allerlei spulletjes in een heel vol plaatje moet zoeken. Zo suf. Met een heel romantisch verhaal er achter over opdrachten en elfen of Romeinse steden. Heel suf. Maar vreselijk verslavend. Nog één level, zeg ik steeds. En dan vier levels later ben ik nog steeds bezig. Het is zelfs zo erg dat ik laatst een melodietje van het computerspel in mijn hoofd had. En 's nachts draaien de figuurtjes en blokjes voor mijn ogen. De Ontzettend Lieve Man kan er ook niks aan doen, want die is inmiddels zelf ook besmet door het spel waarbij je met een hamer kabouters op hun hoofd moet rammen. We hebben nog net geen ruzie over wie er wanneer hoe lang achter de computer mag.
En u dacht nog wel dat wij intelligente mensen waren, de OLM en ik. Mis! Na de vakantie komen wij doodmoe en gestressed, met holle ogen en bleke wangen weer op ons werk. Maar wel level 20 gehaald. Dat dan weer wel.
Ik weet opeens een goed voornemen voor 2010.
En voor u allemaal het allerbeste.