Hoe makkelijk is het om ergens mee op te houden als iemand anders er mee ophoudt. Helemaal als je er ooit aan begonnen was door die ander. In januari 2009 zei Impa tegen mij: "Jij moet een weblog beginnen." En dus, meegaand als ik ben, begon ik een weblog. "Ja", zei Impa, "allerlei mensen die mij kennen lezen mijn weblog, en dat is heel leuk, maar ik wil zelf ook graag een weblog lezen van iemand die ik ken. Dus daarom moet jij een weblog beginnen. Bovendien denk ik dat jij dat heel goed kunt." Dat laatste vond ik zelf uiteraard helemaal niet. Ik heb een hekel aan schrijven. Praten, dat kan ik. Kletsen, babbelen, slap ouwehoeren. Maar schrijven? Daar moet je veel te veel bij nadenken en mooie zinnen maken en om te beginnen iets te melden hebben. Bij praten valt het veel minder snel op als het nergens over gaat.
Maar ja, het moest van Impa.
Ik begon eerst maar eens met het ontwerp. Beetje klooien met foto's en kleurtjes en lettertypes. Niemand die het ziet. Voorzichtig een eerste stukje schrijven en dan op de knop BERICHT PUBLICEREN drukken. En dan staat het er op. Op het internet. Hoei.
Toen merkte ik dat het eigenlijk vanzelf gaat, schrijven. Het is net als praten, maar dan niet hardop. Ik kan nog steeds slap ouwehoeren en het kan nergens over gaan, maar als ik eenmaal gegrepen ben door de flow van het stukje, dan ga ik.
En die flow, die moet je vasthouden. Het is makkelijk om je te laten afleiden en dan maar niet te schrijven. Door dat nieuwe vriendje, inmiddels uitgegroeid tot de OLM. Of door het nieuwe huis met die enorme tuin. In de lente. Wat moet je dan nog achter de computer?
En dan stopt ook nog uitgerekend Impa met haar weblog! Ook anderen die ik graag las schreven niet meer of nog maar zeer sporadisch. Hoe makkelijk om dan ook maar het bijltje erbij neer te gooien en lekker in de tuin te gaan wroeten.
Gelukkig waren daar Esther en Logpoes. De reddende engelen. Zij zeiden dat we met z'n allen vooral niet moesten stoppen met bloggen. En dus, meegaand als ik ben, ga ik door.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
12 opmerkingen:
En door! En door, en door, en door... Want of ik je nou ken of niet: Damazter is een heel fijne plek op het wereldwijde web.
(En het moet nou eenmaal van Impa)
Fijn, dat je doorgaat.
Ik lees je berichten graag en je hebt mij ook aangestoken.
Quote: "Maar ja, het moest van Impa."
Impa, bedankt! :-)
Ik schrok even.....!
Gelukkig blijf je ons nog steeds verrasen
Haaaa en zo krijg je ook nog nieuwe lezers. Hola, hier Swan, ook een bloggende theatermaker! :D
Ik ben blij met Impa! Omdat ze Impa is, maar ook hierom. Hoera!
Leve Impa! Leve jouw meegaandheid!
@allen: als we hier nu mee voor elkaar krijgen dat Impa ook doorgaat....
@Swan: Leuk! Welkom! Ik ga je lezen.
@Maz: Impa hoeft niet door, want we hebben Maz. Jij spettert van het scherm af, Mazter. Vertegenwoordig jij het Hogeland maar in de blogwereld.
@Impa: Ik kon het niet laten. Ik zal mijn best doen!
Toch een leuke manier op bij allerlei nieuwe bloggers terecht te komen. Ook op deze zal ik wel blijven plakken.
Dankzij Impa kwam ik hier terecht ;)
Fijn dat je blijft schrijven want ik kom hier graag!
Een reactie posten