Dorps genoten

Dinsdagavond in het Dorpshuis. Koorrepetitie. We wonen hier nu anderhalve maand en we zitten allebei al bij het koor. Geïntroduceerd door een buurvrouw en hartelijk verwelkomd door een hele schare dorpsgenoten als de nieuwe bewoners van het huis van. Blij verrast waren ze toen we de tweede en derde repetitie weer kwamen. Ik mag meekijken met mijn buurvrouw totdat ik mijn eigen map heb gekregen. Zo goed en zo kwaad als het gaat zingen we mee met de kerstliedjes die geoefend worden voor de Kerstfair van aanstaande zaterdag. Eigenlijk gaat het heel goed. Ik word alvast helemaal warm van binnen. Wat is zingen toch heerlijk!

In de pauze en na de repetitie schuiven we aan aan de bar en maken kennis met één van de drie bassen. Hij is opgegroeid in het huis waar we nu wonen. Wij blijken pas de vierde bewoners te zijn.
Eigenaar nr. 3 staat achter de bar en vertelt honderduit over alle activiteiten in het dorp. Scheepsjoagen, de nijjoarsveziede, de werkdag in het Onderdendamsterbos, cabaret, het Algemeen Nut, en nog veel meer. Ik begrijp wel waarom iedereen hier blijft wonen. Naast mij zit de zelfverkozen burgemeester van Onderdendam, ook een bas. Hij noemt mij Janet. Biertjes en sterke verhalen worden heen en weer uitgedeeld. De OLM krijgt advies over welke biljartvereniging het beste bij hem past en de burgemeester vindt een ezelsbruggetje voor mijn naam.

Net iets later en met net één biertje meer op dan de bedoeling was op een doordeweekse avond lopen we naar buiten. Vanuit het Dorpshuis klinkt nog een "Hoi!". "Hoi!", roepen we allebei terug en we schuifelen voorzichtig over de gladde straten terug naar huis. Op mijn gezicht een brede glimlach.

"Hee! Ik zie een vallende ster!", roept de OLM opeens, "Daar! Ik heb nog nooit een vallende ster gezien."
"Je mag een wens doen", zeg ik.
"Dat hoeft niet", zegt hij, "Ik heb alles al."

Maz is in de stemming

Uren kan ik er naar kijken. Steeds loop ik er omheen, hang een bal toch weer ergens anders of een sneu schaapje weer recht. En die engelen moeten wel met hun gezicht naar voren. Ik loop er weer linksom omheen. Veertig lampjes zijn echt te weinig voor zo'n grote boom en ik zag daar onder nog een kale plek, dus vandaag in de lunchpauze op de dienstfiets naar de Hema.

Vroeger had ik nooit een kerstboom. Nou ja, echt vroeger-vroeger wel. Thuis. Bij mijn ouders thuis. Toen ik klein was. Maar bij mij thuis nooit. Geen plek. Ik hing wat plastic ballen en wat lampjes in een ficus en deed m'n best om er iets bij te voelen. Maar dat was em toch niet.

Deze ruikt echt naar kerstboom en de naalden vallen er al een beetje af. Dat is niet zonde. Dat hoort zo. Hij glinstert en hij glimt en steeds zie je weer iets anders. Het rendiertje waar de staart vanaf is gevallen (gisteren, maar over 15 jaar is dat een verhaal van weet je nog?), het hobbelpaard en de mooie rooie bal met witte krullen. Van die lekkere vieze kransjes waar je toch niet van af kunt blijven.

Elke vijf minuten juich ik dat we zo'n mooie boom hebben en de boom juicht met me mee. En de OLM lacht mij liefdevol uit. Met een piepstemmetje zegt hij gekscherend "Ik kan het heus wel over iets anders hebben, maar dat wil ik niet, ik wil alleen maar over mijn kerstboom praten." Ik geef hem een stomp want van hem kreeg ik permissie en van mij kreeg hij vrijstelling.

Het begin van een nieuwe kersttraditie bij ons thuis.

Stilte

Het is elf uur 's avonds. Ik lig in bed en ik luister..

hhhhhhhhhhhh

                                                              hhhhhhhhhhhh

Meeow!

                                                                  hhhhhhhhhhh

wwwwwhhhhhhhooooooOOOOOEEEEEeeeeeessssshhhhhh

hhhhhhhhhhhhhh

                                                                             hhhhhhhhhhhhhh



Verrassing

Ik moet eigenlijk werken, maar het sneeuwt zo mooi buiten en ik kreeg zo'n leuk kadootje. Gisteren in de post. Een pakketje. Stevig dichtgeplakt met daarin een kadootje en een envelopje. Met daarin een kaartje. Waarop stond: "Een kadootje uit Utrecht... van een kunstenaar uit Utrecht die mooie liedjes zingt. Voor Maz van... dat staat op het hoesje. Kus!" Het was zo spannend dat ik tijdens het bellen met de OLM met één hand het pakje openprutste. In het kadootje zat een cd met op het hoesje gedrukt "VOOR Maz" op de voorkant en "VAN Noodles" op de achterkant. Een cd met hele mooie liedjes van Mondo Leone. Ik was verbaasd, blij en vooral verrast. Een kadootje! Met de post! Zomaar! Want ik was niet jarig geweest of zoiets.

Ik surfte tijdens het thuiswerken stiekem naar de website van Mondo Leone. Eens kijken wie dat nou eigenlijk is. En buiten ging het steeds harder sneeuwen. Ook al zo'n kadootje. Zo maar.
Ik las daar dat Mondo Leone nominaties uitdeelt voor een prijs. Het Gouden Randje. "Voor mensen die zonder dat iemand er om heeft gevraagd en zonder dat zij er enig financiëel voordeel bij hebben, de wereld mooier proberen te maken." Aan Ben Wilson in Londen die kauwgom op straat beschildert. Fantastisch! Of aan de man die de toeters van de treinen in Amerika zo mooi laat toeteren. Geweldig!
Wat een verrassingen zo maar op maandagochtend.

De cd is afgelopen. Het sneeuwt niet meer. Ik ga weer aan het werk. Compleet geïnspireerd. Lieve Noodles, dank je wel!

Een nieuw begin

Een nieuwe kleur voor een nieuw begin. Een nieuw uitzicht op een ander leven. Het is hetzelfde leven, maar dan op een andere plek in een andere sfeer met een ander gevoel.
Ik woon hier nog maar een week en ik voel de rust al op me neerdalen. Het tempo is hier anders. Het is minder druk om mij heen. Op straat, in de winkels, in de ogen en de stemmen van de mensen. Voor ik het weet is het minder druk in mij.
Groningen en zijn bewoners zijn niet stug en gesloten. De lucht en het landschap zijn ruimer dan waar dan ook en de mensen benaderen mij met een openheid die ik in al die jaren in de Randstad volledig ontwend was. Alsof ik al die tijd al hier woonde. Alsof ik nooit ben weggeweest.
Blij en verrast glimlach ik naar al die vreemden en ben steeds een beetje verbaasd als keer op keer iedereen 'hoi' tegen mij zegt. Overal. Altijd.

Kiek dan!



Zulke regen mag van mij altijd wel vallen

Soms komt regen heel goed uit. Soms kan regen helend werken. Het spoelt al het vuil, alle narigheid van je af en laat het weglopen in een putje in een hoekje. Weg.

Gisteren was ik boos en verdrietig en gefrustreerd. Dingen gingen niet zoals ik het wilde, niet zoals ik het mij had voorgesteld. Ik was bang. Bang dat alles alsnog mis zou gaan. Mijn vuisten waren gebald, mijn voorhoofd gefronst, mijn lichaam strak naar binnen getrokken.

En toen gingen we naar het circus. Een circus zonder dieren waar iedereen zijn eigen clown was. En acrobaat. En trapeze-artiest. En zanger. En jongleur. Dit circus nam mij mee naar een andere wereld waar geen hypotheken bestaan, maar alleen maar hoepels, jongleerkegels, wolken aan een touwtje, rode ballen, gekke pruiken, en een heleboel water. De voorstelling straalde zoveel liefde voor het theater uit, zoveel liefde voor beweging, voor muziek, voor het lichaam, gehuld in zachte kleuren en prachtig licht dat mijn hart weer open ging. Mijn hart dat bang, boos en verdrietig zat te mopperen in een hoekje. Langzaam draaide het hoofd om, de ogen werden groot van verbazing en verwondering. De rest van de avond keek mijn hart met open mond en een glimlach om de lippen verrukt naar dit schouwspel. "O ja," verzuchtte het, "dit  bestaat ook nog."

Maz heeft er zin in

"Wat heb jij?", vraagt de OLM op een druilerige zaterdagochtend. We zijn net wakker en liggen de dagen die geweest zijn en de dagen die nog zullen komen te overdenken. Met een grote glimlach op mijn gezicht maak ik een rondedansje in bed en blijkbaar ziet dat er vreemd uit. "Wat ik heb? Ik heb verheuging", zeg ik, en dan bedoel ik niet het op een bekakte toon uitspreken van een ander woord voor koorts. Zoals een adellijke dame zou zeggen: "Dokterrj, ik heb geleuf ik ietwat verheuging". Nee. Ik bedoel dat ik last heb van... eh... ik lijd aan.... Nee. Wacht. Ik heb er juist geen last van en ik lijd helemaal niet! Het is heerlijk, verheuging. Welk werkwoord zou daar dan wel bij passen? Verheugen is natuurlijk zelf een werkwoord. Ik zou dus ook gewoon kunnen zeggen: "Ik verheug mij verschrikkelijk op..." Ja. Op wat? Dat is het hem. Ik verheug mij op alles wat komen gaat. Ons hele leven hier. Het wonen in het nieuwe huis, de tuin, het hebben van een afwasmachine, alle vrienden en familie die langs gaan komen, het wandelen en fietsen door het Hogeland, in bad liggen, schaatsen op het kanaal, langzaam weer een Gronings accent krijgen, na het werk biertjes drinken met Impa, zelf groente verbouwen, tegen iedereen hoi zeggen, de kipjes, op alles! Ik ben in opperste staat van verheuging!

Maz d'r hoofd zit er vol mee

Hoe laat gaat de trein? Vuilniszakken kopen. Gaan we op zaterdag of op maandag verhuizen? Dit is mijn opvolgster. Wel of niet met de auto. Hypotheekaanvraag. Bril halen. Zal ik je even voorstellen? Wat zal ik eens eten? Kopie van salarisstrook. Ik heb m'n boek bijna uit. Bloesje ruilen, nieuwe halen. Lekt de douche nog? De Open Huizen Dag is volgende week zaterdag. Hoe laat komt de trein aan? Is er nog brood? Dit is geen grijs shirt, maar een grijze legging! Hoe groot is 6m3? Doe jij de afwas, dan stofzuig ik de slaapkamer nog even. Heb ik wel uitgechecked? Er is wel yoghurt maar geen muesli meer. Taxatierapport. Wie wil mijn huis kopen? 's Morgens naar de notaris en dan maandag weer. Wat wordt je vaste vrije dag? Maar dan hoeven ze toch geen factuur mee te sturen! Mijn fiets is nog niet verzekerd. Pasje van de sportschool. Nee, ze hebben eerst angst- en stemmingsstoornissen en daarna het reflectief practicum. Was opvouwen. Logje schrijven.

Goede daad

Ok, je mag eigenljk niet bellen in een stiltecoupe, maar dit gesprek was de moeite waard om te citeren:

"Ja met mij. Er zit een meisje tegenover mij... Wat? Zit je nog op je werk? Ja heel verhaal. Ok. Er zit een meisje tegenover mij met een kaartje naar Nijmegen maar ze moet eigenlijk naar Leiden. Nu moet ze in Zwolle een nieuw kaartje kopen van de conducteur maar dan is ze bang dat ze het niet haalt. Ik dacht, als jij nu straks een kaartje koopt voordat je instapt.. Ja met korting. Enkele reis Leiden Centraal. Ja ze heeft drie vijfjes en een twintigje. Komt goed. Ok, tot zo!"

Stàdsie woar

Als de trein het station Groningen in rijdt, kijk ik door het raam naar buiten. Ik zie een bord met een grote letter 'S'. Spannend, denk ik meteen. De 'S' van spannend. Andere woorden met een 'S' die mij meteen ook te binnen schieten hebben geen enkele betekenis op dit moment. Ik laat ze verdwijnen in het kielzog van de trein. Ik loop het station uit en zet de eerste stap de stad in. Zo. Daar gaan we. Terwijl ik naar mijn logeeradres loop, loop ik over het HerePLEIN (Niet te verwarren met het HEREplein. Dat hebben ze niet in Groningen) en daarna langs de singels van de stad; de Heresingel, de Radesingel. Langs grote hoge statige herenhuizen, waar vroeger onze tandarts zijn praktijk had. Die is allang met pensioen.
Anders dan wanneer ik door Groningen loop als ik bij mijn ouders op bezoek ben komen er herinneringen bij me boven. Herinneringen aan een leven van 20 jaar geleden toen ik hier opgroeide. Zoals het toen 'mijn stad' was, zal het binnenkort weer beginnen te worden. Langzaam zal ik het me weer eigen maken.
Ik kijk naar links, het Schuitendiep af. Daar verderop is mijn oude school en daar het Pannekoekenschip. Het voelt nu al vertrouwd om hier te lopen. Ik ga recht op mijn doel af, mijn tas is zwaar. Ik ga straks of een andere keer wel de stad in. Daar is nog genoeg tijd voor.
Aan het Damsterdiep zitten twee vrouwen op een bankje in de zon. Ik hoor hun accent en ik denk, o ja. Dat is ook zo. Niet meer dat scherpe Utrègs, maar dat lome hangende Grunnegs.
Ik loop verder. Om mij heen fietsen en lopen mensen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dat is het voor hen ook. Ik glimlach. Hallo allemaal, denk ik in stilte. Hier ben ik dan.

Werkeloos

Ik zit in between jobs zoals ze wel eens zeggen. Of, niet echt, want ik heb nog wel een baan. Tot en met aanstaande woensdag. En ik heb ook al een nieuwe baan. Vanaf aanstaande donderdag. Er is dus ook eigenlijk niks aan de hand. Feitelijk ben ik gewoon vrij. Heb ik vakantie. De overgebleven dagen opgenomen tot ik uit dienst ben. Welverdiend zullen velen zeggen. Maar dit vrij voelt raar.

De afgelopen tien jaar was ik steeds vrij met in mijn achterhoofd het werk dat op kantoor nog lag te wachten tot ik weer terug kwam. Ver in het achterhoofd zodat ik er niks van merkte, of helemaal voorin, zodat ik eigenlijk niet echt vrij was. Maar er was tenminste werk. Nu heb ik geen werk. Ik kom niet meer terug. Ik heb wel een baan. Maar geen werk. Dat heb ik al overgedragen. Ik heb daar niks meer te zoeken. En toch vraag ik mij steeds af of de introductie, die ik voorbereid heb, goed is gegaan. Of het inderdaad klopt dat cursus x niet te vol zat zoals ik hoopte.
Wees blij, zullen sommigen zeggen. Hoe vaak heb je niet verzucht dat je wilde dat het eindelijk zo ver was? Wees blij dat je vrij bent zonder werk in je achterhoofd. En toch...

Ik zal blij zijn als ik donderdag kan beginnen in mijn nieuwe baan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nieuwe collega's, nieuwe omgeving, nieuwe cultuur. Nieuw werk opbouwen voor in mijn achterhoofd voor als ik weer een keer vrij ben.

Ja. Dat. Heb. Ik. Zelf! Gemaakt.

Vaarwel 1: fiets

Bij een verhuizing ontkom je niet aan afscheid nemen. Allereerst van je huis, maar daar kom ik een andere keer op terug. Dat kan ik nu nog niet aan. In dit geval ga ik ook afscheid nemen van mijn Fiets. De Fiets waar ik vorig jaar nog een ode aan wijdde. De Fiets waar ik zoveel kilometers mee heb afgelegd, in weer en wind. Waarom doe je het dan?, vraagt u zich wellicht terecht af.
Deze fijne, lieve, mooie opoeFiets was prima uitgerust voor fietsen in de stad. Voor fietsen van A naar B, tenminste, zolang A en B niet al te ver uit elkaar lagen. Fietsen zonder poespas. Twee versnellingen: trappen of niet. Dat is Fiets. Nu wil het geval dat in de nieuwe woon-werkverkeersituatie de afstand tussen A en B zeer waarschijnlijk een stuk groter zal zijn dan nu. Ongeveer twee keer zo ver. En dat is pittig op een grote zware opoeFiets zonder versnellingen met een neiging tot zwaar trappen als je de banden niet regelmatig trouw oppompt.
Er komt dus een nieuwe fiets. Die ik ook nog eens met overgebleven vrije uren van mijn huidige baan kan kopen! Dat voelt als gratis. Zo'n echte fiets. Zo'n dure. Die je wel moet verzekeren. Die je zelfs in het Hoge Noorden niet zonder 38 sloten en loeiend alarm ergens neer durft te zetten. Zo eentje waar je pijnloos met 21 versnellingen en vering in de voorvork over de dijkjes en tegen harde wind in zonder zwoegen zweetloos naar je werk fietst. Met fietstassen en al! Licht dat het doet. Ik kan haast niet wachten en surf likkebaardend het internet af voor de mooiste, de beste.

Ik kijk om en zie daar mijn Fiets staan. Mijn lieve trouwe Fiets. Ik krijg een brok in mijn keel. Misschien kan ik wel een stadsfiets gebruiken. Eentje die onopvallend op het station kan staan op dagen dat ik geen zin heb in 14 kilometer en met de trein of bus naar mijn werk wil. Die niet de hele dag loopt te schreeuwen dattie zo duur en zo gaaf en zo geavanceerd is. Eentje die gewoon fietst. Gewoon vertrouwd van A naar B. Meer niet.

(dat wordt nog wat met dat huis....)

Daar gaan we heen

Wat Maz al de hele dag in haar hoofd heeft

Daar gaan we dan!

We gaan.
De handtekening is gezet.
Onder de aanstellingsbrief.
Van mijn nieuwe baan.
In Groningen.

We gaan.
Een nieuw huis vinden.
Een oud huis verkopen.

We gaan.
Samen.
Verder.

We gaan weg.
We gaan heen.
We gaan daar heen.

Maz houdt overal rekening mee

Maz heeft jeuk op haar rug, precies daar waar ze net niet bij kan.

Maz: "Het is de straf van God"
OLM: "Jij gelooft niet eens in God"
Maz: "Maar dat wil niet zeggen dat hij niet bestaat..."

Echte mannen anno 2010

Zitten er twee mannen met baarden op de bank voetbal te kijken. Zegt te één tegen de ander:

"Wat ben jij heet!"
Stilte
"Of ben ik het zelf?"

En hij pakt een waaier om zichzelf koelte toe te wuiven.

Lang leve de iPhone!

Zodat ik hier in de stationsrestauratie in Groningen een uur te vroeg voor mijn sollicitatiegesprek gewoon een logje kan schrijven om de tijd te verdrijven.

Met grote blijdschap

Tomatenbabies!!

Mitsen en Maren

Huppelend kom je uit het kantoor van Noodzaak & Verlangen met je droom helder voor ogen. Met je hoofd in de wolken herhaal je steeds voor jezelf wat je ook al weer wilde en waarom en hoe fijn het zou zijn als het alvast zo ver was. Ongemerkt ga je de hoek om en sta je in een doodlopende straat. Je kijkt om je heen en ziet dat er aan het eind van de straat een deur open staat. Je loopt aarzelend naar binnen en ziet dan pas het bord.

Firma Mitsen en Maren

voor al uw twijfels en bezwaren

Advocaten

Meester Mitsen komt binnen, bekijkt je van top tot teen en zegt: "Hm. Hm.", waarop door een andere deur Meester Maren de ruimte betreedt. Enthousiast begin je te vertellen over je droom, over Noodzaak en Verlangen en hoe mooi het allemaal zal zijn. Meester Maren kijkt je aan, zegt "Ja, ja.", en pakt een glazen potje uit een la. Uit een kast met hoge deuren haalt Meester Mitsen nog meer potjes. Eén voor één draaien ze de deksels los. Verschillende soorten bijen, hommels, muggen en andere vliegende insecten komen uit de potjes de kamer in. Ze verzamelen zich om je hoofd en blijven daar rondjes vliegen. Het zoemt verschrikkelijk hard. "Wat gebeurt er toch? Wat doen jullie nou?", wil je vragen aan de twee advocaten. Maar als je tussen de bijen en vliegen door kijkt, zie je dat ze zijn verdwenen. En dan hoor je het. 

"Bzzz....maar wat alszzzzz"

Als wat?

"Zzzoooeeem....weet je het wel zekerzzooeemm?"

Eh, ja, want....

"Vvvvzzzzz...en hoe ga je dan.....zzzzvvvvvv"?

"Mnmmnmnm....heb je er wel aan gedacht ommmmmmnnnn"

Nou ja, dat zien we wel, maar....

"ZZZzzal het wel goedkomenmmnmnnnn..?"

En hoe je ook om je heen slaat, de insecten houden niet op. Tenslotte ren je naar buiten en slaat de deur achter je dicht. Net op tijd. Hijgend leun je nog even tegen de deur aan. Een zacht gezoem is nog hoorbaar door het dikke paneel heen. Terug, je moet terug. Je rent de hoek om, de straat uit, weer een hoek om. Waar was het nou ook weer? Dat kantoor met die twee rare mannetjes? Alle kantoren hebben hun luiken gesloten, ze zijn dicht voor het weekeinde. Zo ook het kantoor van Noodzaak en Verlangen. Je laat jezelf zakken op de stoep met je rug tegen de deur. En wacht.

Noodzaak & Verlangen

Het klinkt als een prachtige naam voor een kantoor. Zo'n kantoor dat al generaties bestaat, in een klein smal pandje aan een gracht, daar waar het niet opvalt, maar als je het ziet heb je altijd geweten dat het er was.

Noodzaak & Verlangen 

voor al uw dromen zoeken wij het geschikte gevoel 

Bel er maar eens aan. Steek er maar eens je hoofd om de deur en je zult merken wat voor een bijzondere plek het is. Je zult worden begroet door de twee enige werknemers van het kantoor.

Meneer Noodzaak is een druk mannetje, klein en gedrongen, al enigszins kalend met grijs haar aan de slapen. Hij is de stuwende kracht achter dit bedrijf en altijd aanwezig, altijd geconcentreerd aan het werk. Mocht hij er een keer niet zijn als je langskomt met een vraag, dan was je vraag waarschijnlijk niet belangrijk genoeg. Als het er op aan komt staat meneer Noodzaak voor je klaar. Hij praat gedecideerd en heeft altijd gelijk. Met hem weet je zeker dat je een zaak hebt, dat het ergens over gaat.

Meneer Verlangen daarentegen is lang en loopt met lange zwierige stappen, bijna alsof hij danst. Zijn blonde haren wapperen in de wind. Hij komt altijd veel te laat of veel te vroeg. Meneer Verlangen kan prachtige verhalen vertellen waar je uren naar kunt luisteren en neemt je mee naar een andere wereld. Hij zet je in vuur en vlam zodat je zelf dansend het kleine kantoortje aan de gracht uit komt.

Daar zit je dan tegenover de twee heren. Ze zullen je allerlei vragen stellen. Wat je vannacht gedroomd hebt, hoe dat rook en welke kleur het was. Voor wat voor spoken je vroeger bang was en wat je lievelingseten is. Waar je van moet giechelen en of het kietelt onder je voeten. Alles schrijven ze op. Meneer Noodzaak neemt nog een paar maten van je hoofd en meneer Verlangen neuriet nog een zacht melodietje in je oor. Dan zeggen ze je gedag, gaan door een deur naar achteren en laten je alleen.

Is dit het nou?, denk je dan. Maar mijn vraag dan? Wat hebben ze nou gedaan? Waar is dit kantoor voor? Er gebeurt niks. En toch is er iets veranderd, toch sta je op, loopt de deur uit, recht op je doel af, dat glashelder voor je ligt te stralen in de zon. Dat is het! Daar moet je heen!

Dus als er iets is wat je heel graag wilt, maar je weet niet waarom, je hebt een onbestemd gevoel, je bent bang en onzeker, ga dan als de wiedeweerga naar Noodzaak & Verlangen voor een flinke dosis. Zodat je weet waarom, en vooral ook voelt waarom. Dat is de brandstof voor de motor die de boel aandrijft, die alles in gang brengt en houdt. Die je daarheen zult leiden waar je naartoe wilt. Alles wat je nodig hebt is noodzaak en verlangen. En het is nog gratis ook.

Today

Today while the blossoms still cling to the vine
I'll taste your strawberries, I'll drink your sweet wine
A million tomorrows shall all pass away
E're I forget all the joy that you bring today

(The New Christy Minstrells-1964)

Nooit meer eigenlijk

1. eigenlijk bn. 'echt, werkelijk'
categorie: geleed woord
Mnl. eigenleke 'id.' [1240; Bern.], eigheleec, eighenleke 'zelf, van de eigen persoon' [1380-1400; MNW-P], eychelic, eichentlic 'in eigendom' [1406-48; MNW], eigentlike 'zelf, meer bepaaldelijk?' [1470-90; MNW-P], properlic of eigentlick 'bepaaldelijk of eigenlijk' [1479-1517; MNW-P].
Gevormd uit eigen en het achtervoegsel -lijk.
Mnd. egentlik; mhd. eigen(t)lich (nhd. eigentlich); nzw. egentlig (< mnd. of vnhd.).
Net als in het Duits heeft de betekenis zich in het Nederlands al vroeg ontwikkeld van het letterlijke 'eigen, van zichzelf' naar de huidige. In het moderne Nederlands is het gebruik als bn. vrijwel beperkt tot de schrijftaal. Het bijwoord eigenlijk is daarentegen bijzonder gebruikelijk en is zich zelfs aan het ontwikkelen tot een modaal partikel. In het Middelnederlands wordt ook de vorm eigentlijk aangetroffen, met epenthetische -t- zoals die tussen -n- en -lijk wel vaker voorkwam. Na het wegvallen van de Nederlandse eind-n viel in de uitspraak, en daarmee ook in de spelling, ook de -t- weg. Daar waar de -n werd gehandhaafd, zoals in ordentelijk (zie onder orde 1) en in Duits eigentlich en Zweeds egentlich (bn.) en egentlichen (bw.) zijn juist de vormen met -t- blijven bestaan.
Literatuur: Schönfeld 1970, par. 164

1. ei•gen•lijk bn 1. alle eigenschappen bezittend van; helemaal aan zijn naam beantwoordend 2. echt, wezenlijk
2. ei•gen•lijk bw welbeschouwd: wat is hij ~?
1. wel•be•schouwd bw alles in aanmerking genomen

Ik wil graag een oproep doen om het woord 'eigenlijk' te verbannen uit de Nederlandse taal. Niet deleten, want dat kan niet en dat wil ik ook niet, maar oproepen om het niet meer te gebruiken. Het is een slecht woord, een gemeen en geniepig woord. Het is niet goed voor ons. Daar kan dat woord eigenlijk niks aan doen, dat ligt aan ons, de gebruikers.

Hoe vaak komt het niet voor dat iemand je iets vraagt en dat je antwoord begint met "Eigenlijk ...."? Let er maar eens op. Dat 'eigenlijk' wordt vrij snel gevolgd door "maar..." En op de één of andere manier houden we aan zo'n reactie eigenlijk altijd een rotgevoel over. Alsof we niet hebben gezegd wat we eigenlijk hadden willen zeggen. Alsof dat woord ons erin geluisd heeft. Want wat zeggen we nu eigenlijk?

Daar heb je het al.

Eigenlijk betekent eigenlijk 'echt' of 'werkelijk'. Dus als we eigenlijk zeggen, liegen we welbeschouwd. In de echte wereld zou je iets anders hebben gezegd. En dat kan je duur komen te staan. Dingen die je eigenlijk helemaal niet wilt doen, niet vindt, niet wilt zeggen, doe je, zeg je toch! Het is voor de mensen tegen wie je het hebt ook vreselijk verwarrend. Ik zeg eigenlijk niet, en daar bedoel ik ja mee, terwijl ik nee wilde zeggen. En waarom zou je dat eigenlijk nog één minuut langer doen? Bevrijd jezelf en spreek vanaf nu alleen nog maar de waarheid. Wees stellig en zeg wat je werkelijk bedoelt. Gewoon eigenlijk niet meer zeggen.

Eigenlijk was dit mijn laatste.

Daarom zit Maz op Zumba

Zegt er iemand tegen de Ontzettend Lieve Man op het bruiloftsfeest: "Zeg, die vriendin van jouw was lekker aan het dansen op die dansvloer!"

Knip, knap....knee

Mijn kapper heeft zijn schouder gebroken. Vertelde hij op mijn voicemail toen hij belde om onze afspraak van volgende week af te zeggen. Help! Wat nu?! Ik ga al bijna nooit, dus als ik al ga, is het hoognodig. Wat moet ik zonder mijn kapper?
Mijn eigenste Haardude door wie ik al 14 jaar mijn haar laat knippen. Toen hij opeens voor zichzelf begonnen was ben ik hem even kwijt geweest en heb me uit pure noodzaak door iemand anders laten knippen. Wat was ik blij dat ik hem weer gevonden had. Hij die 14 jaar geleden mijn haar van lang naar kort knipte en zei:"Zo. En nu niet meer lang laten groeien, hè?" Hij die precies weet wat ik wil. Altijd hetzelfde. Hij die elke keer met en schalkse glimlach vraagt, als ik na drie zoenen en een kopje koffie lekker met mijn hoofd achterover in de wasbak hang, "Lekker kort dan maar?". Ik smeek er altijd weer een paar centimeter bij, maar echt lang mag niet van hem. Het compromis is dat hij mijn pony heel kort mag knippen en ik twee lange slierten langs mijn gezicht mag. Zijn we alletwee blij. Maar streng als hij is mag ik die slierten niet achter mijn oren stoppen! De onderhandeling zit hem tegenwoordig in de kleur. Sinds ik genoeg verdien doe ik dat niet meer zelf (tot grote opluchting van Haardude die altijd zuchtend en tuttend met zijn hoofd schudde als ik met mijn droge Hema-kleurset-pieken aan kwam zetten). Hij wil dat ik het knalrood verf, ik hou het voorlopig even bij chocolade met goudaccenten. Maar waarschijnlijk zwicht ik uiteindelijk toch wel weer. Zo gaat dat met kappers en al helemaal met Haardudes....

In de tussentijd zal ik misschien toch een ander moeten zoeken die bij benadering mijn haar enigzins leuk knipt. Of ik kan het stiekem lang laten groeien. Hoe lang duurt een gebroken schouder?

Was iz ze matter?

Rudy, wo bist du denn?

Ik was in Berlijn. Met de Ontzettend Lieve Man. Omdat hij al een heel jaar Ontzettend Lief is. Hand in hand struinden wij door de wijde straten van die o zo geweldige stad. Bezochten wij musea met geweldige exposities (Olafur Eliasson in het Martin-Gropius-Bau!!) in prachtige gebouwen en gingen wij 's avonds met vriend R. naar de Modena City Ramblers waar we temidden van de Italianen (huh, we waren toch in Berlijn?) hosten op revolutionaire Ierse Folk in het Italiaans. Bella ciao, bella ciao, bella ciao ciao ciao! We zaten een heerlijke middag in het Kaffeehaus Brandauer met een soepje, een worstje en een grote kop thee. En we hebben zelfs serieuze kunst gekocht in een galerietje van de kunstenaarsenclave Tacheles.

Ook al was het de vijfde keer dat ik in Berlijn was, ik ben het nog lang niet zat. Er is zo veel te doen, zo veel te zien. Ogenschijnlijk doelloos rondlopen in één van de opkomende hippe wijken is al leuk. Kreuzberg of Friedrichshain. En daar woont Rudy (niet te verwarren met vriend R.). Die zo mooi schrijft over Berlijn. Ik ken Rudy niet en toch ook weer wel. En toch weer helemaal niet. Ik heb op zijn blog wel eens een foto van hem gezien. Rossig haar met een korte baard. Daar liep ik, in Berlijn, hand in hand met mijn lief. Vanuit mijn ooghoeken spiedde ik rond. Zou ik hem tegenkomen? En zo ja, zou ik hem dan herkennen? Misschien komt hij wel net die hoek daar om. Nee, toch niet. In de U-Bahn, op het station. Misschien werkt hij wel in deze buurt. Maar nee, niks. Geen Rudy. Misschien heeft hij mij wel gezien. Die rare Nederlands uitziende vrouw hand in hand met haar vriend die spiedend om zich heen keek en steeds teleurgesteld zuchtte.
Alhoewel, dat laatste kan Rudy niet gezien hebben. Want vier dagen in Berlijn met de Ontzettend Lieve Man is op geen enkele manier teleurstellend!

Maz trekt de geloofwaardigheid van de publieke omroep in twijfel .....

.... wanneer ze de aankondiging hoort: "En "dan nu Eén Vandaag met Wouter Cup-a-Soup".

Deruit jij!

Zingt Jack Johnson vanmorgen in mijn oor: "Ain't no need to go outside". Nou, ik dacht het wel!

Tsss.

Pas op! Droomgevaar!

Dromen en fantaseren is heel gevaarlijk. Dat lijkt op het eerste gezicht niet zo. Daarom is het ook zo verraderlijk. Het is heel makkelijk. Je hoeft jezelf alleen maar de vrije hand te geven om te bedenken wat je wilt. En dan ook echt wat je maar wilt. Het is toch niet echt.
Het kan van alles zijn. Een relatie, een baan, een huis, een leven. Na verloop van tijd heb je dan wel zo ongeveer een beeld van hoe dat er dan uit zou moeten zien. Daar kun je lekker lang over doen. Steeds verzin je weer iets nieuws, of je stelt het beeld bij op basis van goede of slechte ervaringen. Je kunt je droom heel lang bewaren, het blijft jaren goed. Af en toe haal je hem weer even tevoorschijn, stoft het een beetje af en kijkt er nog eens goed naar. Ja, dat zou fijn zijn. Als dat zo was. Met een glimlach stop je hem weer terug op zijn plek. Ergens diep van binnen. Daar waar het veilig kan zitten en zich verder niet met je leven bemoeit.

Totdat het moment zich opeens aandient dat het zo ver is. Je schrikt je wezenloos. Daar had je niet op gerekend! Daar is opeens die man! Precies zoals je had bedacht. Hoe kan dat nou? Hoe wisten ze dat? Dat ik dat wilde?
En daar opeens dat huis. Ja, maar wacht even. Moet dat nu? Ik ken die man nog maar net. We zijn nog niet zo ver. En hoe moet dat? Het is geen paar sokken van de Hema.
Daar moet je goed en diep over nadenken. Uitzoeken. Wikken. Rekenen. Overleggen. Wegen. En beslissen.

Potverdikkie, nu wordt het opeens lastig. Dit was nou ook weer niet de bedoeling. Wat denkt die droom wel niet! Ik moet op vakantie deze zomer, en boodschappen doen zometeen en televisie kijken straks. Dan kan ik me toch helemaal niet gaan bezighouden met dromen die opeens uitkomen!
Ik kijk wel link uit voordat ik weer eens iets bedenk. Voor je het weet is het opeens echt waar. En of ik daar op zit te wachten....

Terug

Nee, dit is geen grap. Ik ben het echt. In de maand maart ben ik blijven hangen in de jaren zeventig met dat blitse jasje en toen daar ook nog eens de zomertijd overheen kwam, heb ik met dat uur vooruit gewoon de hele maand overgeslagen. Daar in de jaren zeventig zijn mooie dingen gemaakt. Ikzelf bijvoorbeeld, haha!

Vriend E. bleek een dingetje te hebben waarmee hij langspeelplaten (Ja, echte LP's. Talk about old skool!) over kan zetten in digitale bestanden. Dat liet ik mij geen twee keer zeggen en bracht hem onmiddellijk mijn plaat van Alfred J. Kwak uit 1978. Die plaat heb ik grijsgedraaid. Steeds opnieuw. En nu herinner ik mij weer wat een werk dat was, LP's draaien. Dat was nog niet zo makkelijk! Voorzichtig haalde je de schijf uit de hoes en legde hem op de draaitafel. Knopje aan, draaien. Dan eerst met een borsteltje het stof eraf vegen. Wederom voorzichtig, niet te hard duwen. Dan met je tong half uit je mond de naald precies op dat ene randje leggen. Niet ernaast! Niet laten vallen! Voorzichtig leggen. Dan kon je even gaan zitten luisteren. Dansen kon niet, want dan sloeg hij over.
Totdat de eerste kant afgelopen was. Opstaan. Naar de platenspeler lopen. Klep open. Naald omhoog (voorzichtig!! Niet heen en weer laten krassen.) Plaat eraf halen, omdraaien, er weer opleggen en de hele riedel van daarnet opnieuw. Tijdens het luisteren naar de tweede kant kon je bijkomen van de stress.

Nu was de lol bij Alfred dat aan het einde van de eerste kant Herman van Veen vertelde: "..en Alfred klopte driemaal zachtjes op de deur." Einde kant 1. Opstaan, lopen, omdraaien, aanzetten, teruglopen, gaan zitten. En dan hoorde je: "BOEM BOEM BOEM!!!". Ik lachen. Elke keer maar weer. En dat kan niet met een cd.

Mijn moeder kwam vervolgens aanzetten met Hair, en dat is nog verder terug, dus als u mij weer kwijt bent weet u waar ik ben......in the dawning of the age of Aquarius.

Zoldershoppen

Zo vind je nog eens wat!

Op zolder.

Een oud trainingsjekkie van mijn vader.

Van vroeger.

Trainingsjekkie. Zo heette dat toen nog.

Nu heet dat echte originele retro vintage.

(of ik de broek er ook bij wilde..)

Nee bedankt, dat is té retro.

Maar wat istie vet! Wat istie kek!

Maz ziet het verband zelf ook niet zo

Ik dacht aan vriendin C. die vandaag jarig is. Prompt kreeg ik het volgende liedje in mijn hoofd. Waarom weet ik niet. Misschien dacht ik aan een verjaardagsliedje van de Muppets, maar zat deze in de weg. Ik zal hem zelf in ieder geval de hele dag horen.

Van harte, C. En voorzichtig met die deck chair...

Maz zwaait de winter uit

Dag sneeuw!

Dag ijs!

Dag gladde stoepen!

Dag vrieskou!

Dag loopneus!

Dag statisch mutshaar!

Dag strooizoutkringen op mijn laarzen!

Dag vastgevroren fietsketting!

Tot volgend jaar!

Ding Dang Dong

Hij schoot zomaar ineens van links dwars over het kruispunt. Fietste alsof zijn leven er van af hing. Met zijn korte beentjes op zijn kleine fietsje. Zo hard dat zijn lijfje heen en weer schudde bij elke trap. Ik keek naar waar hij vandaan kwam. Niks. Ik keek nog eens. Weer niks. Ik maakte me ongerust. Zo'n klein jongetje. Hoogstens zeven jaar oud en dan nog klein voor zijn leeftijd, op een heel klein kinderfietsje. Met een rugzakje op zijn rug. Helemaal in zijn eentje. Waar was zijn moeder? Zijn vader? Hij heeft vast geen broers of zussen, dacht ik meteen. Het was namelijk een Aziatisch jongetje. Chinees, dacht ik, en die mogen er maar één.

Inmiddels fietste hij al honderden meters lang voor mij. Hij hield ons volwassenen heel goed bij, heen en weer schuddend, verwoed trappend. Waar kwam hij vandaan? Van school? Waar ging hij heen? Naar huis? Ik besloot ongemerkt een beetje op hem te passen. Ik was er toch en we gingen nog steeds dezelfde kant op. Zo'n klein jochie alleen door het centrum van zo'n drukke stad. Ik zou wel op hem letten, zorgen dat er niks gebeurde. Ik begon heel zachtjes te zingen.

Kleine Chineesje ching chang chong

Waar ga je naartoe met je ding dang dong?

Ik ga spelen

Hele mooie wijsjes

Op mijn xylofoontje

Ding dang dong

Opeens ging hij rechtdoor en ik rechtsaf. Pas goed op, kleine Chineesje, dacht ik nog. Goed uitkijken. Met je xylofoontje. De rest van mijn weg naar huis gonste het nog na.

Ding dang dong

Ding dang dong

Ding dang dong

Maz iz weer schoon

VOOR:



NA:

Het helpt

Een beetje. Retail therapy. Retail therapy helpt een beetje. Niet: een beetje retail therapy helpt.

Helaas is er in huize Maz nog geen nieuwe douche geboren. We are in between showers at the moment. En als je dan geen douche meer hebt, dan koop je maar een nieuwe tas. Uit pure wanhoop. En gelukkig neemt een collega van me afscheid deze week. Kon ik kadootjes kopen voor hem. Ok dan, en drie dvd-boxen van Waking the Dead voor onszelf. Je moet toch wat. Zonder douche.

Wat een dag!

Vandaag is Damazter jarig! Mijn blog bestaat één jaar. Hoera! Nooit gedacht dat ik het zo lang zou volhouden. Sinds 20 januari vorig jaar heb ik 102 posts en 50 recepten gepubliceerd. Toe maar. Poeh hee. En vele malen meer reacties van u allemaal. Hartverwarmend. Motiverend. Amuserend. Waarvoor oneindig veel dank! Ik hoop dat u het hier naar uw zin hebt gehad het afgelopen jaar. Ik wel namelijk. En we gaan nog wel even door.

Vandaag is ook mijn rijbewijs jarig. Die wordt vier jaar. Hoera! Nog maar één jaartje rijden zonder (al te veel) brokken en ik ben geen beginner meer. Dat is toch wel raar, dat je als je op je 32e nog es een keer je rijbewijs haalt, toch gewoon een beginnersrijbewijs krijgt. Met de dreiging van strafpunten. Net als al die onverantwoordelijke jongens van tussen de 18 en de 24. Tsssss, as if! Mijn score in de afgelopen vier jaren is zero points, wat voor de verandering eens goed nieuws is!

En dan is vandaag helaas mijn douche overleden. Als het goed is staan er, as we speak, twee tot drie stoere mannen de tegels uit mijn douche te slaan, de kraan en de douchekop, -slang en -stang eraf te slopen. Het moest wel. Het werd tijd. Gelukkig gaan diezelfde mannen er nieuwe tegels, kraan, kop, slang en stang in monteren zodat het er er weer piekfijn uitziet zonder dat de tegels bewegen als je ze schoonmaakt. Met waterbesparende douchekop. Moderne grote tegels zodat de douche groter lijkt. Was het maar vast maandag, dan is het af. Ik duim stiekem dat het superhelden zijn en dat het opeens vrijdag al klaar is. Duimt u mee?

Een ander geluid

Ik raakte weer eens danig geïnspireerd door Impa en haar post van het prachtige gedicht 'B'. Ik moest meteen denken aan het volgende nummer van Ani Difranco. Is het een liedje? Is het een gedicht? In ieder geval is het zeer zeldzaam dat je zo'n kritisch geluid uit de VS hoort, ookal is het onderwerp misschien niet helemaal actueel. Of juist wel? Als u even de tijd wilt nemen, ga zitten en luister.

One of the guyz II

Wilt u de korte of de lange versie? Eerst de korte, dan houd ik u niet langer in spanning en hoeft u daarna niet verder te lezen:

Er was wel een hol aan. Ik kon niet heel goed biljarten. Ik heb heerlijk geklaverjast. Er had maar één oude man een snor. Er waren ook jonge mannen. Ik heb de haas niet gewonnen. Wegens een jachtverbod was er geen haas.

Nu de lange versie met beeldmateriaal:

De wandeling er naartoe was zeer de moeite waard! Onderweg bij de bevriende boerderij heerlijke ham gegeten en koffie en bier gedronken (ja, dat begon al vroeg).

Klaverjassen. Even inkomen. Alles verloren. (maar wat wil je ook als de tegenpartij in één potje 70 + 50 + 20 + 20 roem haalt!)

En dan het hondehokken. De bedoeling is met de witte bal de rode te raken. Een impressie:



Het fijne van biljarten met 17 mannen is dat als je aan de beurt bent, er minstens 10 adviezen je kant opkomen, de meeste tegenstrijdig. Het was net als achteruit inparkeren, zeiden ze. Heel makkelijk. Hm. Lastig hoor, zo'n mannenspel... Ik werd één-na laatste. Maar niet laatste. Mijn prijs was een messensetje met van die schattige ronde houten handvatjes. Mijn uitzet was nu compleet concludeerde een oom.
Om half twaalf werden we netjes opgehaald. Wat een dag. Volgend jaar mag ik weer komen.