Ode aan mijn Fiets

Wat ben ik toch dol op mijn Fiets! Al vanaf mijn vroege jeugd ben ik een bovengemiddeld gebruiker van de fiets. Kilometers heb ik er op afgelegd. Naar school, naar huis. Naar werk, naar huis. Overdag, 's nachts, in weer, in wind, heen en terug. Af en toe realiseer ik mij hoe heerlijk het is om een fiets te hebben waar je het goed mee kunt vinden. Dat werd nu getriggerd door een dipje in de relatie tussen Fiets en mij. Die is doorgaans zeer stabiel. Ik maak wel eens ruzie met mijn slot en ook de fietstas doet wel eens niet wat ik wil. Maar daar kan Fiets niks aan doen. Die staat daar buiten.
Bijna dagelijks rijd ik acht kilometer naar mijn werk. En weer terug. Dat is niet vreselijk ver maar toch een aardig eindje. En dan is het dus prettig om een fijne fiets te hebben. Maar de laatste tijd liet Fiets mij een beetje in de steek. Hij begon heel zwaar te trappen. Ik dacht dat Fiets dat expres deed, om mij te pesten, en ik werd een beetje boos op hem. Waar ik normaal gesproken alleen op andere weggebruikers scheld, begon ik opeens ook onaardige dingen tegen Fiets te zeggen.
De situatie werd zo vervelend dat ik geen enkel wedstrijdje optrekken bij het stoplicht meer won. Dat ging mij toch echt te ver en ik heb Fiets subiet naar de fietsenmaker gebracht. Die wilde mij eerst wijsmaken dat het mijn schuld was en dat ik de banden beter moest oppompen, maar al gauw bleek dat Fiets een versleten ketting had. En dat kon worden verholpen. Hij moest een nachtje blijven en vandaag heb ik em weer opgehaald. Wat waren we blij elkaar weer te zien! Fiets is weer helemaal de oude en trapt soepeler dan ooit tevoren. Nu zoeven we weer door de stad. Fiets en ik.