woensdag 26 augustus 2009

Waar is Elvis?

Bij mij in de straat. Echt. Althans, vanmorgen om half één. Bij de schuinbenedenbuurman. Echt waar. Het moet wel live geweest zijn, zo hard als het was. Gaaf man. Elvis lives! Eerst wist ik het niet zeker, want ik herkende de liedjes niet. Ik dacht nog, is het misschien Lee Towers, of René Froger? Maar toen hoorde ik tussen de liedjes het onmiskenbare "Thank you. Thank you." van the King. Lee of René zou gewoon "dankjewel" hebben gezegd. De hele straat was uitgelopen en stond buiten te luisteren.
Toen werd de pret bruut verstoord door een luid bonzen op de deur van de schuinbenedenbuurman. "Politie! Open doen of we halen de deur eruit!". Om één uur 's nachts. A-so-ciaal. Midden in het live concert van Elvis! En maar bonzen. Plotseling stopte de muziek. De politie scheen met zaklantaarns naar binnen. Niks. Geen spoor van Elvis of de schuinbenedenbuurman. Er blafte alleen een hond. Na een tijdje ben ik teleurgesteld gaan slapen. Vanmorgen keek ik over de balkonrand schuin naar beneden. De achterdeur stond open...

zondag 23 augustus 2009

Maz heeft het liggen nu ook begrepen

Geïnspireerd door Impa heb ik het liggen ook eens aan een grondig onderzoek onderworpen. Zondagmiddag. Julianapark. Op een plaid. Klaar met lezen. Buik vol met dropvissen, colasleutels, chips en tijgernootjes. Ik vlij mij neer en laat de zwaartekracht haar werk doen. Met elke seconde meer ontspanning vindt mijn lijf zijn weg over de plaid, het gras en de grond eronder. Alles gaat lekker liggen tot ik niks meer wil bewegen behalve mijn oogleden. Als ik ze opendoe zie ik alleen maar groen. Groen gras, groene boomstammen met groene klimop, groene bladeren die in zonnige stukjes met goud bekleed zijn. Bij de boom ernaast schittert het in koper.
Ik sluit mijn ogen weer en zak langzaam weg. Aan de rand van mijn bewustzijn hoor ik het ruisen van de wind in de bomen. Een gesprek in het Turks naast ons. Omdat ik het niet kan verstaan drijf ik weg op het gekabbel van het gebabbel. Een kind lacht. Een spinnetje kriebelt over mijn voet. Ik voel een druppel kwijl langs mijn wang glijden. Ik beweeg lekker niet. Een haan kraait. Het kind doet de haan na. Gekras van een potlood. Ik doe één oog open. De Ontzettend Lieve Man kijkt op van zijn schetsblok en zegt: "Blijf nog maar even zo liggen."

woensdag 19 augustus 2009

Beesjes en besjes

Tijdens onze vakantie in de Ardennen heeft de Ontzettend Lieve Man (ja ja, met hoofdletters nu. Hij wordt steeds liever) zich ontpopt tot een ware survival-wilderness expert. Je kent ze wel van Discovery: Ray Mears, Bear Grylls en die andere, die Canadees die ook in z'n eentje enge tochten maakt.

Het is zo leuk wandelen met hem. Het is niet eens dat ik zelf niet uit mijn doppen kijk, of dat ik alleen let op waar mijn voeten moeten gaan. Ik geniet van de omgeving, de koeien in de wei, het bos om mij heen, mooie luchten en vergezichten. Maar de Ontzettend Lieve Man ziet de details in de natuur. Aan elke boom of struik hangt wel iets dat je kunt eten (of niet en dat weet hij dan ook weer), in elke lucht hangt wel een roofvogel en op elk pad kruipt wel een slak of een tor.
Ik heb nog nooit zo veel bramen, frambozen, bosbessen, pruimen en appels uit het wild gegeten. Verschillende soorten granen; haver gerst, rogge, tarwe. Verse wilde tijm geroken. Lekker! Steeds plukte hij weer iets uit de berm, wreef het tussen zijn vingers, rook eraan en stopte het in zijn mond. Geen enkele sleedoornbes was rijp (bastards!) en de hazelnoten ook niet. Maar dat mocht de pret niet drukken.

We hebben zelfs als echte indianen dierensporen gevolgd. Spannend! Zouden het herten zijn geweest, of everzwijnen? Nee, everzwijnen hebben er nog zo'n puntje achteraan (dat weet hij dan ook weer). Het is wel een vers spoor! En kijk daar heeft een zwijn zijn slagtanden gescherpt aan die boom. Of een hert zijn gewei. En is dit een das of toch gewoon een hond? Daar kwamen we niet uit.

Volgens mij is dit evolutionair bepaald. Is het niet zo dat vroeger in de prehistorie de vrouwen het overzicht moesten houden over het thuisfront (de grot en de omgeving, de kinderen) en de mannen op jacht gingen en verzamelden? Daarom zien mannen details en kijken zij gefocused op één punt en hebben vrouwen een bredere blik. Dat werkt dus in de Ardennen nog steeds zo.

dinsdag 18 augustus 2009

Maz weet het niet meer

Verdikkeme. Gisteravond in bed had ik er één. Een heel leuk stukje. Echt een heel leuk stukje. Dat weet ik nog heel goed. Het had een mooie opbouw, met een inleidend begin en dan een perfecte zin die de clou precies pakt. Een hele grappige, want ik moet er nu nog om lachen. Ik had zelfs al een titel. Het zou "Hahahahaha" gaan heten. Ik weet nog dat ik me afvroeg of dat wel een geschikte titel zou zijn.

Er is één probleem. Ik heb geen idee meer waar het stukje over ging. Echt niet. Keine blasse Ahnung. Over de vakantie misschien, of over bruiloften. Of gewoon over iets heel algemeens waar ik op dat moment aan moest denken. Maar ik weet het niet meer. Wat ik ook doe om er achter te komen. En ik weet wat u gaat zeggen. Leg dan ook een blocnote en een pen naast je bed. Dan kun je het meteen opschrijven. Maar daar heb ik nooit zin in. Dat komt omdat ik 's avonds in bed altijd de briljantste ideeën heb op het moment vlák voordat ik in slaap val. Dan wil ik het licht niet meer aandoen, overeind komen, een pen pakken en gaan schrijven.

Wacht eens. Misschien heb ik wel gedroomd dat ik een leuk stukje wist, met een mooie opbouw en zo'n zin en die titel. Maar dat dat het was. Geen inhoud. Geen onderwerp. Verdikkeme.