dinsdag 3 augustus 2010

Vaarwel 1: fiets

Bij een verhuizing ontkom je niet aan afscheid nemen. Allereerst van je huis, maar daar kom ik een andere keer op terug. Dat kan ik nu nog niet aan. In dit geval ga ik ook afscheid nemen van mijn Fiets. De Fiets waar ik vorig jaar nog een ode aan wijdde. De Fiets waar ik zoveel kilometers mee heb afgelegd, in weer en wind. Waarom doe je het dan?, vraagt u zich wellicht terecht af.
Deze fijne, lieve, mooie opoeFiets was prima uitgerust voor fietsen in de stad. Voor fietsen van A naar B, tenminste, zolang A en B niet al te ver uit elkaar lagen. Fietsen zonder poespas. Twee versnellingen: trappen of niet. Dat is Fiets. Nu wil het geval dat in de nieuwe woon-werkverkeersituatie de afstand tussen A en B zeer waarschijnlijk een stuk groter zal zijn dan nu. Ongeveer twee keer zo ver. En dat is pittig op een grote zware opoeFiets zonder versnellingen met een neiging tot zwaar trappen als je de banden niet regelmatig trouw oppompt.
Er komt dus een nieuwe fiets. Die ik ook nog eens met overgebleven vrije uren van mijn huidige baan kan kopen! Dat voelt als gratis. Zo'n echte fiets. Zo'n dure. Die je wel moet verzekeren. Die je zelfs in het Hoge Noorden niet zonder 38 sloten en loeiend alarm ergens neer durft te zetten. Zo eentje waar je pijnloos met 21 versnellingen en vering in de voorvork over de dijkjes en tegen harde wind in zonder zwoegen zweetloos naar je werk fietst. Met fietstassen en al! Licht dat het doet. Ik kan haast niet wachten en surf likkebaardend het internet af voor de mooiste, de beste.

Ik kijk om en zie daar mijn Fiets staan. Mijn lieve trouwe Fiets. Ik krijg een brok in mijn keel. Misschien kan ik wel een stadsfiets gebruiken. Eentje die onopvallend op het station kan staan op dagen dat ik geen zin heb in 14 kilometer en met de trein of bus naar mijn werk wil. Die niet de hele dag loopt te schreeuwen dattie zo duur en zo gaaf en zo geavanceerd is. Eentje die gewoon fietst. Gewoon vertrouwd van A naar B. Meer niet.

(dat wordt nog wat met dat huis....)