donderdag 23 juli 2009

Days with my father

Zo mooi, de foto's van Philip Toledano


Met dank aan Tante Annie

dinsdag 21 juli 2009

Schijn, schijn, schijn!

Ik ben een reus.
Hoog toren ik boven de wereld uit. 
Wijdbeens sta ik met mijn enorme voeten stevig op de grond gedrukt.
De mensen om mij heen komen net tot mijn enkels en kijken verwonderd omhoog.
In mijn buik zo vlak onder mijn borstbeen zit een groot gat van waaruit gigantische gouden stralen de wereld in schijnen. Naar links, naar rechts, en recht vooruit.
Mijn armen reiken naar voren, mijn hoofd lichtjes naar achteren gebogen.
Mijn ogen gesloten.
Een brede glimlach vormt zich om mijn lippen.
Ik ben de zon.

Mooi woord


Alleen de Belgen zeggen het nog:



zondag 19 juli 2009

zaterdag 18 juli 2009

dinsdag 7 juli 2009

Onverwachte gast

De ontzettend lieve man had gekookt. Heerlijke rijst met babi ketjap en Chinese kool met ui en rozijnen. Ook al had ik eigenlijk al genoeg, ik schepte nogmaals op. En daar zat hij opeens. De onverwachte gast. Zomaar. Je hoort wel eens iets over hem in verhalen, je kent de gebruiken om altijd een extra bord te dekken voor het geval dat. Wij hadden geen extra bord. Daarom was hij aangeschoven bij de ontzettend lieve man. Heel rustig zat hij daar. Hij zei niks. Hij deed niks. Wij wisten niet zo goed wat we moesten doen. Daar spreken ze niet over in de verhalen en gebruiken. Had hij honger? Was hij boos dat hij geen eigen bord had? Wilde hij een verhaal horen. Een lied? We durfden niet te hard meer te praten. Heel voorzichtig maakte ik een foto. Na een tijdje aten wij gewoon maar verder. Het zou jammer zijn om het eten koud te laten worden. Opeens was hij weg. Verdwenen. Net zo onverwacht als hij was gekomen.
Misschien komt hij wel weer. Dan krijgt hij een eigen bord en een stuk taart.

maandag 6 juli 2009

Voor m'n kiezen

Grrrr, ik heb kiespijn. Gelukkig ben ik geen boer want er valt helemaal niks te lachen. Dat doet alleen maar pijn. Mijn linker-onder-verstandskies heeft het idee opgevat om door te willen breken. Of althans, de indruk te wekken dat hij door gaat breken. Want je zult zien dat hij zich over een paar dagen bedenkt. Mij eerst pijnigen en lastig vallen en dan denken:
"Och."
"Laat maar."
Alsof het niets is!
Het tandvlees dat eroverheen zit is gezwollen en rauw en zit steeds tussen de andere kies en mijn wang. De kies zelf is aan het werken. Ik voel em niet bewegen, maar wel steeds dattie bewogen heeft. Alsof ik een enorme klap op mijn bek heb gehad. Nu weet ik niet hoe dat voelt, want dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar ik heb zo een idee. Helemaal tot rechts voel ik het. En als ik erop druk doet het pijn.
Ik heb al mijn verstandskiezen nog en geen daarvan is doorgebroken (O, vandaar.... Ja. Vandaar. Ha. Ha.) Mijn tandarts zegt dat het geen probleem is want ik heb een ruime kaak. Een grote bek bedoelt ze gewoon. Weet ik heus wel. Maar daar heb ik nu dus helemaal niks aan.
Kauwen doet zeer, slikken doet zeer, praten doet zeer en lachen doet zeer. Wat moet ik dan nog doen? Met een neutraal gezicht zitten zwijgen en omkomen van de honger en de dorst? Lekker gezellig. Ik kan niet eens hardop klagen. Het is heel erg. Dan maar een logje schrijven. Dat kan zonder gezichtsuitdrukking en zonder geluid. Als ik jullie toch niet had....