maandag 28 december 2009

Dat wordt nog wat morgen....

De ene neef: "Tot op de biljartdag, hè?"
De OLM: "Oja, Maz komt ook."
De ene neef: "Nee, dat kan niet."
De OLM: "Ik kan er niks aan doen, mijn vader heeft haar gevraagd."
De ene neef: "Maar dat kan niet."
De OLM: "Ach jawel, dat kan best."
De ene neef: "Dat is dan het begin van het einde, hè. Dat begrijp je wel."
Maz: "Kan het echt niet?"
De andere neef: "Nee het kan echt niet. Maar hoe harder wij dat roepen, hoe harder jij natuurlijk moet komen."

Verslaving

U denkt zeker dat ik op wintersport ben. Of dat ik met de Kerstdagen in een ver oord op een strand lig te luieren. Dat ik op een plek ben zonder internetverbinding of telefoon om desnoods een logje door te bellen aan iemand anders. Nee. Niets van dat alles. Ik ben gewoon thuis. Met twee weken Kerstvakantie. En ik zit wel degelijk elke dag achter de computer.
Wat doe je dan?! Vraagt u zich verontwaardigd af. En terecht.
Ik schaam me een beetje voor wat ik doe.
Maar ik kan er niks aan doen.
Ik ben verslaafd.
Ok, ik zal het zeggen.
Ik speel computerspelletjes.
Van die hele suffe.
Dat je drie dezelfde figuurtjes op een rij moet krijgen en dat je dan dingetjes moet verzamelen en dat je daarna in een volgend level allerlei spulletjes in een heel vol plaatje moet zoeken. Zo suf. Met een heel romantisch verhaal er achter over opdrachten en elfen of Romeinse steden. Heel suf. Maar vreselijk verslavend. Nog één level, zeg ik steeds. En dan vier levels later ben ik nog steeds bezig. Het is zelfs zo erg dat ik laatst een melodietje van het computerspel in mijn hoofd had. En 's nachts draaien de figuurtjes en blokjes voor mijn ogen. De Ontzettend Lieve Man kan er ook niks aan doen, want die is inmiddels zelf ook besmet door het spel waarbij je met een hamer kabouters op hun hoofd moet rammen. We hebben nog net geen ruzie over wie er wanneer hoe lang achter de computer mag.
En u dacht nog wel dat wij intelligente mensen waren, de OLM en ik. Mis! Na de vakantie komen wij doodmoe en gestressed, met holle ogen en bleke wangen weer op ons werk. Maar wel level 20 gehaald. Dat dan weer wel.
Ik weet opeens een goed voornemen voor 2010.
En voor u allemaal het allerbeste.

zondag 20 december 2009

maandag 7 december 2009

One of the guyz

Er is Maz dit weekeinde een grote eer ten deel gevallen. Zij werd namelijk door haar schoonvader uitgenodigd voor de jaarlijkse traditionele Biljartdag.

"Ja. Dus?", zult u misschien denken. "Wat is daar nu aan, biljarten?". Dat zal ik u vertellen.

Aan biljarten op zichzelf is niet zo veel (sorry Veer), maar de legendarische Biljartdag van De Mannen uit de familie van de Ontzettend Lieve Man moet wel iets prachtigs zijn. Ik heb er nog nooit één meegemaakt, want zo lang ken ik de OLM nog niet, maar ik heb er al veel verhalen over gehoord.

De Mannen van de familie bestaan uit zes broers (waar de vader van de OLM er één van is) en hun (schoon)zonen. Er zijn wel (schoon)dochters, maar die doen nooit mee. Ook de echtgenotes doen nooit mee. Of dat niet mag of dat ze het niet willen (of allebei) weet ik niet precies, maar inmiddels is het Niet De Bedoeling.
De Biljartdag begint met een gezonde wandeling van een kilometer of vijf vanuit het dorp waar (bijna) de hele familie woont. Onderweg wordt er bij een bevriende boerderij koffie gedronken en roggebrood met ham gegeten. En, voor wie wil, een Beerenburger. Maar dat is eigenlijk niet zo'n goed idee, zo vroeg al, heb ik mij laten vertellen. Soms lopen er vrouwen mee tot hier, maar die gaan nu weer naar huis. Daarna lopen De Mannen door naar het volgende dorp, waar gebiljart gaat worden in een kroeg. Gebiljart en geklaverjast. Bier gedronken. Kunstgebitten verloren. Geklaverjast en gebiljart. Er wordt iets met spek en bruine bonen gegeten. Na het eten komen dan eindelijk de vrouwen de mannen halen en misschien één kaartje meeleggen.
Aan het einde van de avond gaat men hondehokken, een biljartspel waar je een haas mee kunt winnen. Een echte haas!

Dat is toch geweldig? Dat is toch heerlijk ouderwets romantisch? Daar wil je toch bij zijn? Na het zoveelste prachtige verhaal riep ik: "Mag ik ook een keer mee?!". Waarop de OLM peinzend keek, twijfelde en uiteindelijk zei:"Tja, van mij mag het, maar er zijn nooit vrouwen bij. Dat is Niet De Bedoeling. Dus dat gaat helaas niet." Dat vond ik als rechtgeaarde feministe natuurlijk be-la-che-lijk en onemancipatoir en ook gewoon stom. Maar ja, wat doe je daar aan? Ik legde me er bij neer.
Totdat gisteren de vader van de OLM (één van De Mannen himself) spontaan aan mij vroeg:"Kom jij ook naar de Biljartdag?". Waarop ik stomverbaasd antwoordde: "Mag dat dan?" "Natuurlijk, ik zou niet weten waarom niet", zei hij. "Ja, als er iemand De Mannen aankan, dan is zij het", zei de zus van de OLM. Ik vroeg nog of de OLM dit niet stiekem had ingefluisterd, maar nee hoor, zei mijn schoonvader, het leek hem gewoon heel leuk als ik ook kwam. Ik begon langzaam te glimmen van trots. Blijkbaar had ik tijdens de familiedag inderdaad een goede indruk gemaakt tijdens het boerengolfen. Ik keek de OLM aan en begon te juichen. Ik mag mee naar de Biljartdag!!!!

En als er nu uiteindelijk geen hol aan is. Als ik niet blijk te kunnen biljarten. Als er nog steeds niemand met mij wil klaverjassen. Als het nu alleen maar een groep oude mannen met snorren is die de hele dag zeuren over hun vrouwen. Als ik die haas niet win. Dan ga ik volgend jaar gewoon niet weer. Maar ik moet en ik zal er een keer bij zijn.

vrijdag 27 november 2009

Lunch met de filosofen deel III

Dat ik het bewonderenswaardig vind dat het de logici bijna is gelukt om mij abstracte wiskunde zo uit te leggen dat ik het snap. Bijna. Over i en min-i. Dat is de uitkomst van iets met x kwadraat, maar dat heb ik niet onthouden. Van jongs af aan ontstaat er een soort oorverdovend gezoem in mijn hoofd zodra ik de klanken x en kwadraat in één zin hoor. Een soort natuurlijk mechanisme om mij te beschermen tegen onbegrijpelijke dingen.

Ik herinner mij nog als de dag van gisteren dat ik, bijna klaar voor de brugklas, het wiskundehuiswerk van mijn oudere zus inkeek. Wat ik daar zag heeft mij zo geschokt dat ik er nooit helemaal bovenop ben gekomen. Op de middelbare school moet je rekenen met letters! Ja maar. Dat kan toch helemaal niet?! Zijn ze nu helemaal gek geworden? Op de lagere school had ik nou juist geleerd dat Taal met letters is en Rekenen met cijfers. Nu werd in één keer deze fundamentele basis onder mij weggeslagen. Op dat moment wist ik dat het tussen mij en de wiskunde nooit meer goed zou komen.

Maar op i en min-i zat blijkbaar nog geen alarm en zo heb ik dus weer heerlijk kunnen luisteren over de handjes van ons brein die geen verschil kunnen voelen tussen i en min-i. En dat is een probleem. Dat u het even weet. Ik heb zelfs intelligente vragen gesteld over 1 en -1. Want daar voelen de handjes wel verschil tussen.
Ik heb uiteindelijk geconcludeerd dat als je over iets kunt praten zonder te definiëren waar je het over hebt, en als je vervolgens ontkent dat je het daar over hebt gehad, dat je dan een echte filosoof bent.

Dit stukje is dus nooit geschreven. Begrepen?

woensdag 25 november 2009

dinsdag 24 november 2009

donderdag 19 november 2009

Youth in motion

De grote hoge schommelbank bij de bushalte hiervoor. Er zit een mevrouw op. Ze is oud. Eén kleine oude vrouw op die grote brede bank. Haar benen bungelen in de lucht. Ze lijkt net een kind op een grotemensenstoel.
Haar vriendin komt naast haar zitten. Zij is ook oud. Hun witte haren glimmen in de herfstzon. De bank is een beetje gaan schommelen. Daar zitten ze te kletsen op de bank. Twee oude vrouwtjes met hun benen bungelend in de lucht. Als vanzelf gaat de bank harder schommelen. Hun wangen worden rood. Heen en weer gaan ze met hun benen, die niet meer bungelen maar zwaaien. Ze schateren het uit van plezier. Hoger, hoger willen ze! Tot aan de zon! De bus komt aan en gaat weer weg. De bank komt langzaam weer tot een zachtjes wiegen. De dames kijken elkaar aan met verhitte gezichten en een twinkeling in hun ogen. Er komt straks nog wel een bus.

dinsdag 17 november 2009

Maz maakt ook nooit meer iets mee

Of gewoon in november niet zo. Misschien is november een hele saaie maand. Dat er niks leuks te doen is. Of dat de winterdepressie in slaat en ik alles, hoe leuk ook, als niks ervaar. Zo van mwah. Moet ik daar nu een logje over schrijven? Neu.
Of nee! Dat er juist zo veel leuke en spannende dingen zijn dat ik geen tijd heb om te schrijven. Dat ik niet kan kiezen tussen al die geweldige dingen. De verjaardag van de OLM. Dat het hele huis vol met zijn vrienden zat. Das raar. Een vreemd feestje in je eigen huis. Winkelen in Arnhem met dat enorm leuke rokje dat veel te duur was. En het 40-jarig huwelijksweekend van mijn ouders. Etentje. Borrel. Toneelstukken vertalen. Borrel. Etentje. Managementvaardighedentraining. En ook nog gewoon werken. Weekendje Schier. O nee, dat komt nog.
Maz maakt teveel mee. Ja. Dat is het.

Bent u weer een beetje bij? Volgende maand volgen Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw. Hebben we dat ook maar vast gehad.

vrijdag 6 november 2009

Dat krijg je ervan....



... als je je werk goed doet!

zondag 25 oktober 2009

Maz en wintertijd

Vrijdag
- Liefje, van zaterdag op zondag moeten we de klok verzetten.
- Oja. Goed dat je het zegt. Vooruit of achteruit?
- Dat weet ik niet precies.

Zondag
- Liefje! De klok!
- Is het dan nu één uur of drie uur?
- Eén uur geloof ik.
- Relaxed. Goed dat je het zegt.

dinsdag 20 oktober 2009

vrijdag 16 oktober 2009

De vraag of Maz een poez wil en wat haar vader daarmee te maken heeft

Ik word wakker. Er ligt een witte poes in mijn bed. Mmmmmm, lekker warm. Eigenlijk mag het niet van de OLM, maar ik doe net alsof ik nog slaap. S., een vriendin van vroeger, komt de slaapkamer binnen. Er komt nog een poes met haar mee. "Sorry", zegt ze. "Ze waren zo zielig. Ik vond ze toen ik uit de bus stapte. Ik moest ze gewoon meenemen".
Ik loop de keuken in. Op de koelkast zitten zes kittens bijelkaar. Zes zwarte katjes. Zo lief. Er staat een meisje bij het aanrecht.
Ik realiseer mij nu dat ik geen kattebak heb en ren naar de woonkamer. Gelukkig hebben de poesjes netjes in een hoekje van de kamer hun behoefte gedaan. Er liggen allemaal drolletjes. Als ik mij omdraai zie ik mijn vader op de bank. Helemaal vergeten dat hij hier ook logeerde. "Sorry pap! Waar heb jij geslapen dan?" "Op de bank", bromt hij. Ik voel me vreselijk lullig. Weer een andere kat draait om mijn benen en ik zie dat er nu overal poezen en katten rondlopen. "S., dit kan echt niet", zeg ik tegen mijn vriendin van vroeger, "Dit zijn er echt teveel. We moeten ze wegbrengen". S. kijkt me verdrietig aan. Er loopt een meisje langs mij heen. "Wie ben jij?", vraag ik haar. Geen antwoord. Het andere meisje loopt naar mij toe. "Wie ben jij dan?", vraag ik. Geen antwoord. Wacht eens even. "Wie zijn dat?!", vraag ik aan S. Ze kijkt me aan met tranen in haar ogen. "Ze waren zo zielig toen ik uit de bus stapte. Ik moest ze wel meenemen".
"Eruit!!", roep ik. "Eruit!" Onder protest gaat iedereen mijn huis uit. De bovenbuurman maakt een raar geluid en ik wordt nu echt wakker. Hè, hè. Wat een rust.

dinsdag 13 oktober 2009

Voor al die mensen voor mij

Luister goed want ik zeg het nog één keer:
FIETS NOU EENS DOOR!!

vrijdag 9 oktober 2009

maandag 5 oktober 2009

Tranen met tuiten

Afgelopen zaterdag. Stadsschouwburg Amsterdam:




Vooral het einde:



(Note to self: geen mascara opdoen naar de opera)

zaterdag 3 oktober 2009

vrijdag 2 oktober 2009

Impappelflappen!

Men neme:
Appels uit de tuin van Impa
Rozijnen
Walnoten
Suiker
Kaneel
Bladerdeeg



donderdag 1 oktober 2009

Maz heeft niet veel nodig

Vergadering. Werkoverleg. Te druk. Geen tijd. De actiepunten van de vorige keer niet eens gedaan. Zucht. Trap op. Zware benen. Natgeregend. Diepe zucht. Deur open. Naar binnen.

"Wat zie je er prachtig uit! Zo met die kleuren bij elkaar, echt heel mooi."

Ik kijk op vanuit de wolk in mijn hoofd. Stamel "Oh. dank je wel." Mijn ogen gaan verder open, mijn hoofd omhoog en de zon breekt door van binnen. Ik ga zitten. Diepe zucht. He he. Lekker.

donderdag 24 september 2009

Eh, wat?

"De volgende halte is Centraal *hobbel#@!$-bonk-%$#@!rammel*.
Als u met een OV chipkaart reist, vergeet dan niet *hobbel%$#@!-bonk-&^%!rammel*"

vrijdag 18 september 2009

Maz wordt voorvolgd

Curieus. In de stad. Welke winkel ik ook in loop en daarna weer uitloop, en hoe lang of kort ik ook in elke winkel blijf, steeds loopt dezelfde mevrouw met wit-met-grijze bloemetjesjurk ergens vóór mij. Wat is het omgekeerde van achtervolgen?

donderdag 17 september 2009

Uitzicht

Onder mijn kantoor door loopt een onderdoorgang. De hele dag lopen en fietsen daar mensen van zeer uiteenlopend pluimage. Alle types die er bestaan komen onder mij door.

- De no-nonsense/veel te lage spijkerbroek/wat boeit mij dat nou/dude
- Een heuse donkergrijze pij/met rozenkrans riem/baardje/nog net geen tonsuur/monnik
- De help/ik weet niet waar ik heen moet/eerstejaars
- De lange nepleren jas/spike-ketting/ruimtepaklaarzen/Gothic
- Een shit/ik dacht dat het vandaag koud zou worden/veel te dikke trui aan/sufferd
- De verbitterde/ik geef al veel te lang college/waarom ben ik nog geen hoogleraar/docent
- De ik doe net alsof ik al jaren rook maar hoe hou je eigenlijk een sigaret vast/loser
- De sjongejonge/als hij tien jaar ouder was dan wist ik het wel/lekker ding!
- Een duizend in een dozijn/legging/flatjes/tuniek met brede riem/tutje
- De kan mij het schelen/ ik trek zo maar wat aan/ik doe niet aan mode/griezel
- Een zit mijn haar wel goed/keek hij nou naar me/iets meer met m'n heupen wiegen/flirtster
- De hippe/ik heb een retecoole matching hoofddoek bij mijn outfit/moslima
- De ik ben vreselijk vaag maar dat mag want ik ben filosofiestudent/figuur
- De ik heb echt niet door dat je geen beige op beige moet dragen als je zo bleek bent als ik/geval
- The O my God I have never seen so many bicycles!/exchange student

En dan natuurlijk drommen, zwermen - wat zeg ik - letterlijk busladingen doorsnee studentikoze spijkerbroek/shirtje/truitje/ gympjes/hippe schoudertas of rugzak/studenten. Never a dull moment. 

dinsdag 15 september 2009

Wat Maz nu weer opving bij de lunch

"Stilstand is alleen achteruitgang als de rest vooruit gaat."

maandag 14 september 2009

All the leaves are brown

Ok, nog niet alle bladeren zijn bruin, maar vanmorgen had ik alvast mijn eerste herfstbeleving van het jaar. Jaa! Jaa! Jaa! Op de fiets waaide het als een dolle en bruine bladeren vlogen door de lucht. Heerlijk. Ik kan niet wachten tot het echt weer lekker herfst is. Dat mag ik helemaal niet hardop zeggen, want iedereen wil zo lang mogelijk vasthouden aan de zomer. En dat vind ik dus een zwaar overschat seizoen. Goed, ik hou ook wel van een zonnetje, maar zomer? Hm. Warm, soms zelfs heet. Getver. De zon die in je ogen prikt. Zweten. Je verbrandt. Je droogt uit. Voor die paar maanden dat het duurt in Nederland hou ik het wel uit, maar dan heb ik er zo tegen september echt genoeg van. Veel liever loop ik met frisse wangen door een herfstbos, lekker bladeren schoppen en in plassen springen. Paddestoelen eten. Stamppot mag weer. Waai, wind, waai! Hoe guurder, hoe beter. En dan thuiskomen en lekker met dikke sokken op de bank een kopje thee of warme chocolademelk drinken. 's Ochtends je bed niet uit willen omdat het koud en donker is. Lekker man. Kom maar op!

woensdag 2 september 2009

De onaanraakbare

Hij fietste voor mij, de viezige man. Het was duidelijk dat hij ofwel dakloos was, of dat hij de hele nacht vies werk had verricht. En aangezien er geen werkende mijnen in de buurt van Utrecht zijn koos ik voor de eerste mogelijkheid. Alles aan hem was vies. Zijn broek, zijn shirt, zijn handen, zijn gezicht. Er zat een donkere laag vuil overheen. In zijn achterzak een pakje shag. Ik wilde niet te dicht achter hem fietsen want misschien stonk hij ook wel. Gelukkig reed hij door rood waar ik bleef wachten.
De viezige man fietste met twee fietsen. Meteen dacht ik, wat doet hij met twee fietsen? Vast gestolen. En meteen dacht ik, daar weet ik niks van. Misschien zijn die fietsen gewoon allebei van hem.
Een stukje verderop reed ik weer vlak achter hem. De viezige man slingerde een beetje. Een jongen wilde inhalen. Het stuur van de jongen haakte in het stuur van de viezige man en drie fietsen en twee mensen gingen tegen de vlakte. Ik remde snel. De jongen kon onmiddellijk opkrabbelen maar de viezige man lag onder zijn twee fietsen. Meteen dacht ik, heb alsjeblieft niks! Alsjeblieft niet bewusteloos zijn of een hoofdwond hebben of je arm gebroken hebben! En het was niet zozeer omdat ik bezorgd was om de viezige man. Ook wel een beetje, maar voornamelijk omdat ik EHBO-er ben. En als EHBO-er heb je de morele plicht om iemand te helpen die gewond is. Iedereen heeft dat, maar een EHBO-er zeker. Wie het ook moge zijn. Ik stond daar stokstijf te smeken dat ik alsjeblieft geen mond-op-mond beademing zou hoeven te geven. Hem niet in de stabiele zijligging zou hoeven te leggen. Hem eigenlijk überhaupt niet aan zou hoeven raken. De jongen en een andere jongen hielpen hem voorzichtig overeind. Hij vertrok zijn gezicht maar hij ademde, was bij bewustzijn en kon staan! Toen vond ik dat er wel genoeg mensen zich met hem bemoeiden en ben doorgefietst. De rest van de weg spookte het door mijn hoofd. Wat als?

woensdag 26 augustus 2009

Waar is Elvis?

Bij mij in de straat. Echt. Althans, vanmorgen om half één. Bij de schuinbenedenbuurman. Echt waar. Het moet wel live geweest zijn, zo hard als het was. Gaaf man. Elvis lives! Eerst wist ik het niet zeker, want ik herkende de liedjes niet. Ik dacht nog, is het misschien Lee Towers, of René Froger? Maar toen hoorde ik tussen de liedjes het onmiskenbare "Thank you. Thank you." van the King. Lee of René zou gewoon "dankjewel" hebben gezegd. De hele straat was uitgelopen en stond buiten te luisteren.
Toen werd de pret bruut verstoord door een luid bonzen op de deur van de schuinbenedenbuurman. "Politie! Open doen of we halen de deur eruit!". Om één uur 's nachts. A-so-ciaal. Midden in het live concert van Elvis! En maar bonzen. Plotseling stopte de muziek. De politie scheen met zaklantaarns naar binnen. Niks. Geen spoor van Elvis of de schuinbenedenbuurman. Er blafte alleen een hond. Na een tijdje ben ik teleurgesteld gaan slapen. Vanmorgen keek ik over de balkonrand schuin naar beneden. De achterdeur stond open...

zondag 23 augustus 2009

Maz heeft het liggen nu ook begrepen

Geïnspireerd door Impa heb ik het liggen ook eens aan een grondig onderzoek onderworpen. Zondagmiddag. Julianapark. Op een plaid. Klaar met lezen. Buik vol met dropvissen, colasleutels, chips en tijgernootjes. Ik vlij mij neer en laat de zwaartekracht haar werk doen. Met elke seconde meer ontspanning vindt mijn lijf zijn weg over de plaid, het gras en de grond eronder. Alles gaat lekker liggen tot ik niks meer wil bewegen behalve mijn oogleden. Als ik ze opendoe zie ik alleen maar groen. Groen gras, groene boomstammen met groene klimop, groene bladeren die in zonnige stukjes met goud bekleed zijn. Bij de boom ernaast schittert het in koper.
Ik sluit mijn ogen weer en zak langzaam weg. Aan de rand van mijn bewustzijn hoor ik het ruisen van de wind in de bomen. Een gesprek in het Turks naast ons. Omdat ik het niet kan verstaan drijf ik weg op het gekabbel van het gebabbel. Een kind lacht. Een spinnetje kriebelt over mijn voet. Ik voel een druppel kwijl langs mijn wang glijden. Ik beweeg lekker niet. Een haan kraait. Het kind doet de haan na. Gekras van een potlood. Ik doe één oog open. De Ontzettend Lieve Man kijkt op van zijn schetsblok en zegt: "Blijf nog maar even zo liggen."

woensdag 19 augustus 2009

Beesjes en besjes

Tijdens onze vakantie in de Ardennen heeft de Ontzettend Lieve Man (ja ja, met hoofdletters nu. Hij wordt steeds liever) zich ontpopt tot een ware survival-wilderness expert. Je kent ze wel van Discovery: Ray Mears, Bear Grylls en die andere, die Canadees die ook in z'n eentje enge tochten maakt.

Het is zo leuk wandelen met hem. Het is niet eens dat ik zelf niet uit mijn doppen kijk, of dat ik alleen let op waar mijn voeten moeten gaan. Ik geniet van de omgeving, de koeien in de wei, het bos om mij heen, mooie luchten en vergezichten. Maar de Ontzettend Lieve Man ziet de details in de natuur. Aan elke boom of struik hangt wel iets dat je kunt eten (of niet en dat weet hij dan ook weer), in elke lucht hangt wel een roofvogel en op elk pad kruipt wel een slak of een tor.
Ik heb nog nooit zo veel bramen, frambozen, bosbessen, pruimen en appels uit het wild gegeten. Verschillende soorten granen; haver gerst, rogge, tarwe. Verse wilde tijm geroken. Lekker! Steeds plukte hij weer iets uit de berm, wreef het tussen zijn vingers, rook eraan en stopte het in zijn mond. Geen enkele sleedoornbes was rijp (bastards!) en de hazelnoten ook niet. Maar dat mocht de pret niet drukken.

We hebben zelfs als echte indianen dierensporen gevolgd. Spannend! Zouden het herten zijn geweest, of everzwijnen? Nee, everzwijnen hebben er nog zo'n puntje achteraan (dat weet hij dan ook weer). Het is wel een vers spoor! En kijk daar heeft een zwijn zijn slagtanden gescherpt aan die boom. Of een hert zijn gewei. En is dit een das of toch gewoon een hond? Daar kwamen we niet uit.

Volgens mij is dit evolutionair bepaald. Is het niet zo dat vroeger in de prehistorie de vrouwen het overzicht moesten houden over het thuisfront (de grot en de omgeving, de kinderen) en de mannen op jacht gingen en verzamelden? Daarom zien mannen details en kijken zij gefocused op één punt en hebben vrouwen een bredere blik. Dat werkt dus in de Ardennen nog steeds zo.

dinsdag 18 augustus 2009

Maz weet het niet meer

Verdikkeme. Gisteravond in bed had ik er één. Een heel leuk stukje. Echt een heel leuk stukje. Dat weet ik nog heel goed. Het had een mooie opbouw, met een inleidend begin en dan een perfecte zin die de clou precies pakt. Een hele grappige, want ik moet er nu nog om lachen. Ik had zelfs al een titel. Het zou "Hahahahaha" gaan heten. Ik weet nog dat ik me afvroeg of dat wel een geschikte titel zou zijn.

Er is één probleem. Ik heb geen idee meer waar het stukje over ging. Echt niet. Keine blasse Ahnung. Over de vakantie misschien, of over bruiloften. Of gewoon over iets heel algemeens waar ik op dat moment aan moest denken. Maar ik weet het niet meer. Wat ik ook doe om er achter te komen. En ik weet wat u gaat zeggen. Leg dan ook een blocnote en een pen naast je bed. Dan kun je het meteen opschrijven. Maar daar heb ik nooit zin in. Dat komt omdat ik 's avonds in bed altijd de briljantste ideeën heb op het moment vlák voordat ik in slaap val. Dan wil ik het licht niet meer aandoen, overeind komen, een pen pakken en gaan schrijven.

Wacht eens. Misschien heb ik wel gedroomd dat ik een leuk stukje wist, met een mooie opbouw en zo'n zin en die titel. Maar dat dat het was. Geen inhoud. Geen onderwerp. Verdikkeme. 

donderdag 23 juli 2009

Days with my father

Zo mooi, de foto's van Philip Toledano


Met dank aan Tante Annie

dinsdag 21 juli 2009

Schijn, schijn, schijn!

Ik ben een reus.
Hoog toren ik boven de wereld uit. 
Wijdbeens sta ik met mijn enorme voeten stevig op de grond gedrukt.
De mensen om mij heen komen net tot mijn enkels en kijken verwonderd omhoog.
In mijn buik zo vlak onder mijn borstbeen zit een groot gat van waaruit gigantische gouden stralen de wereld in schijnen. Naar links, naar rechts, en recht vooruit.
Mijn armen reiken naar voren, mijn hoofd lichtjes naar achteren gebogen.
Mijn ogen gesloten.
Een brede glimlach vormt zich om mijn lippen.
Ik ben de zon.

Mooi woord


Alleen de Belgen zeggen het nog:



zondag 19 juli 2009

zaterdag 18 juli 2009

dinsdag 7 juli 2009

Onverwachte gast

De ontzettend lieve man had gekookt. Heerlijke rijst met babi ketjap en Chinese kool met ui en rozijnen. Ook al had ik eigenlijk al genoeg, ik schepte nogmaals op. En daar zat hij opeens. De onverwachte gast. Zomaar. Je hoort wel eens iets over hem in verhalen, je kent de gebruiken om altijd een extra bord te dekken voor het geval dat. Wij hadden geen extra bord. Daarom was hij aangeschoven bij de ontzettend lieve man. Heel rustig zat hij daar. Hij zei niks. Hij deed niks. Wij wisten niet zo goed wat we moesten doen. Daar spreken ze niet over in de verhalen en gebruiken. Had hij honger? Was hij boos dat hij geen eigen bord had? Wilde hij een verhaal horen. Een lied? We durfden niet te hard meer te praten. Heel voorzichtig maakte ik een foto. Na een tijdje aten wij gewoon maar verder. Het zou jammer zijn om het eten koud te laten worden. Opeens was hij weg. Verdwenen. Net zo onverwacht als hij was gekomen.
Misschien komt hij wel weer. Dan krijgt hij een eigen bord en een stuk taart.

maandag 6 juli 2009

Voor m'n kiezen

Grrrr, ik heb kiespijn. Gelukkig ben ik geen boer want er valt helemaal niks te lachen. Dat doet alleen maar pijn. Mijn linker-onder-verstandskies heeft het idee opgevat om door te willen breken. Of althans, de indruk te wekken dat hij door gaat breken. Want je zult zien dat hij zich over een paar dagen bedenkt. Mij eerst pijnigen en lastig vallen en dan denken:
"Och."
"Laat maar."
Alsof het niets is!
Het tandvlees dat eroverheen zit is gezwollen en rauw en zit steeds tussen de andere kies en mijn wang. De kies zelf is aan het werken. Ik voel em niet bewegen, maar wel steeds dattie bewogen heeft. Alsof ik een enorme klap op mijn bek heb gehad. Nu weet ik niet hoe dat voelt, want dat heb ik nog nooit meegemaakt, maar ik heb zo een idee. Helemaal tot rechts voel ik het. En als ik erop druk doet het pijn.
Ik heb al mijn verstandskiezen nog en geen daarvan is doorgebroken (O, vandaar.... Ja. Vandaar. Ha. Ha.) Mijn tandarts zegt dat het geen probleem is want ik heb een ruime kaak. Een grote bek bedoelt ze gewoon. Weet ik heus wel. Maar daar heb ik nu dus helemaal niks aan.
Kauwen doet zeer, slikken doet zeer, praten doet zeer en lachen doet zeer. Wat moet ik dan nog doen? Met een neutraal gezicht zitten zwijgen en omkomen van de honger en de dorst? Lekker gezellig. Ik kan niet eens hardop klagen. Het is heel erg. Dan maar een logje schrijven. Dat kan zonder gezichtsuitdrukking en zonder geluid. Als ik jullie toch niet had....

maandag 29 juni 2009

woensdag 24 juni 2009

Voor de wind

Mensen, wat heb ik toch een mooi leven. Alles gaat voorspoedig. Ik ben gezond, woon fijn, heb een leuke baan en heb onlangs een ontzettend lieve man in mijn leven gekregen. Kortom, de kosmos is mij goed gezind.
Dat uit zich in kleine dingetjes waar ik nog blijer van word dan ik al was.

Ik heb deze week vrij genomen en ben blijkbaar zo vrij dat ik vandaag al de hele dag denk dat het vrijdag is. Morgen ga ik alleen maar werken omdat we 's middags op een uitje gaan dat ik zelf heb georganiseerd. Niet vervelend. (Morgen toch? Niet vandaag al, toch? Kijk, dat bedoel ik)

Ik fiets naar het afvalscheidingsstation om mijn plastic afval te brengen (van een beter milieu word ik ook blij) en kom onderweg mijn vroegere buurvrouw tegen. "Bakkie?", vraagt ze. Zo zit ik vervolgens heerlijk op een bankje voor haar huis met haar zoontje op schoot koffie te drinken.

Ik check toch even mijn werk e-mail met het enorme gevaar daar heel chagerijnig van te worden. Lees ik in een mail dat het probleem dat er gisteren nog was inmiddels spontaan is opgelost. Hoera! Nu kan ik me nog meer ontspannen.

De moeder van de ontzettend lieve man heeft via via toch kaartjes weten te bemachtigen voor hem en voor mij voor de opera waar ik heel graag heen wilde maar die dinsdag volledig uitverkocht (b)leek.

En dan is het ook nog eens heel mooi weer en zit ik heerlijk een oud Thea Beckman-boek te lezen en dan gaan we komend weekend ook nog eens zeilen.
Kweenie hoor, maar als ik dan vervolgens de doos met knäckerbrøt open op de grond laat vallen kan me dat niks schelen en heb ik het niet eens meteen opgeruimd. Ik ga weer lekker verder lezen.....

woensdag 17 juni 2009

zondag 14 juni 2009

Hoe bang is een Chinees?

Vriendin Ez in China kan mijn blog niet lezen. Het is gecensureerd. Nu vraag ik je! Wat valt er bij mij te censureren? Schokkende plaatjes van meikevers en zonsondergangen? Verslagen van hoe ik mijn vuilnis buiten zet of hoe ik mij voel met mijn nieuwe liefde? Ik dacht het niet. Mag mijn vriendin die zo ver weg woont ook gewoon lezen wat ik in mijn weekend heb gedaan? Heus geen drugs of protesten of anti-communistische posters geplakt hoor. Blijkbaar is het feit dat mijn blog de wereld in wordt gezonden vanuit het Vrije Westen riskant genoeg voor de Chinese regering en censureren ze het uit voorzorg. Er zal maar eens iets in staan wat schadelijk is voor de Republiek. Free Tibet ofzo. Of Hup Dalai Lama! Mag Made in Taiwan ook niet? Hè gut, nu staat het er al. Sorry Ez. Pas als je in augustus naar Italië verhuisd bent kun je weer meelezen en mee(be)leven met mij. Of is Berlusconi ook bang voor Maz? Toegegeven, de titel van mijn blog is vrij intimiderend. Nou vooruit. Meneer Wen, meneer Berlusconi, ik ben niet echt da mazter of da web hoor.

donderdag 11 juni 2009

To regenpak or not to regenpak

That is the question. Het immer wederkerende dilemma als je uit het raam kijkt en ziet dat het regent en je ergens heen moet op de fiets.

Terugregen is geen probleem. Dan ben je toch onderweg naar huis en kun je daar fijn droge kleren aantrekken. Dat is zelfs een beetje lekker. Hoe harder hoe beter! Het heeft iets bohémiens, iets vrijs. Dat je zonder bescherming in de stromende regen fietst. Liefst zingend. En op blote voeten. En met bloemen in je haar...... Goed..

Heenregen. Daar gaat het over. Wie wil er druipend aankomen op het werk? De hele dag in zo'n jeukende klamme broek die je op de wc nauwelijks van je benen afgepeld krijgt. Je haar in strengen plat op je hoofd waar alle gel of shaper, laat staan alle shape uitgespoeld is. Soppige schoenen waar bij elke stap een slurpend geluid uitkomt en het eerste uur zelfs een straaltje water. Dat wil toch niemand.
Met de bus is geen optie, want ik vind bovenstaande minder erg dan in een bus vol vochtige dampende vreemde mensen zitten. In juni. No thanks.
Maar een regenpak. Tsja. In de eerste plaats ziet het er natuurlijk niet uit. Maar goed, daar kunnen we ons wel overheen zetten. Daarnaast hebben regenpakken de neiging om van binnen vocht te verzamelen in de vorm van zweet doordat het pak niet alleen water- maar ook luchtdicht is. Er staat wel op dat het ademt, maar dat heb ik nog nooit mogen meemaken. Kom je alsnog klam en dampend aan op je werk.
Bovendien zijn capuchons levensgevaarlijk. Als ik linksaf wil slaan en omkijk, zie ik alleen de binnenkant van mijn capuchon. Daar zie ik toch echt niet of er iets aankomt. Kijkgaatjes maken helpt ook niet, omdat daar dan weer regen doorheen komt. Zucht.

De enige oplossing voor heenregen is blijven. Gewoon niet gaan. Dat snappen ze heus wel.

maandag 8 juni 2009

Zo voelt Maz zich de laatste tijd


(Interview met componist Louis Andriessen - Volkskrant Magazine 060609)

vrijdag 5 juni 2009

Afblijven!!

Vandaag ben ik het slachtoffer geworden van een criminele daad. Laten we het beestje maar gewoon bij zijn naam noemen. Toen ik wilde pinnen bij de supermarkt bleek mijn pas te zijn geblokkeerd. Of ik contact op wilde nemen met de organisatie, zei de kassière. Ik dacht eerst dat het een grapje was, maar later stond ik toch echt met een rood hoofd alsnog met cash (gelukkig had ik nog) te betalen. Ik belde de bank en racete even later twintig minuten voor sluitingstijd naar de hoofdvestiging in mijn stad. En ja, inderdaad, mijn pasje bleek te zijn 'geskimmed' .
"Skimmen (ook: skimming) is het op onrechtmatige wijze bemachtigen en kopiëren van pinpas- of creditcardgegevens. Het is een vorm van betaalpasfraude, waarbij criminelen de magneetstrip van een pas kopiëren en de pincode bemachtigen op het moment dat er een betaaltransactie wordt verricht. Vervolgens maken de fraudeurs een kopie van de pas, samen met de pincode kunnen ze geld opnemen en betalen in binnen- en buitenland."
Criminelen! Fraude! Hoort u dat?! Criminelen zijn nu van de televisie en uit de film ook mijn leven binnengedrongen. Schande! Hoe halen ze het in hun hoofd! Zoiets overkomt mij toch niet? Zijn ze nu helemaal belatafeld. Mijn bankpas! Van mij! Mijn geld! Zoek zelf een baan! En wat een moeite ze doen om pasjes te skimmen. Ze schijnen soms hele panelen van een pinautomaat na te maken. Dan zal het dus ook wel wat opleveren, dunkt me.
Bij de bank waren ze heel lief. Ze hadden de hele dag al een enorme toeloop van slachtoffers van skimming. Of ik ook in Rotterdam was geweest. Nee zeg, ik kijk wel uit. Dat is erom vragen. Het was gewoon hier bij mij in de buurt.
Ik krijg volgende week een nieuw pasje (tip: neem een nieuwe pincode) en ik mocht aan de balie geld opnemen. Fijne service, zelfs op vrijdag na vijven.
Gelukkig ziet het ernaar uit dat er geen geld van mijn rekening is gehaald door iemand anders dan ikzelf. Wel even goed onthouden dat ik gisteren echt zelf uit eten en naar de film en vandaag naar de kapper ben geweest.

vrijdag 29 mei 2009

Garbage blamage

Ik moet ook leren om naar mezelf te luisteren! Ik zei vanmorgen nog, ik zei, "Zet dat vuilnis nou vast buiten. Wie weet komen ze vandaag weer eens vroeg." Meestal zet ik het vroeg buiten en dan staat het er om twee uur 's middags nog. Maar af en toe - en dat heeft iets te maken met een één of andere Ier die Murphy heet - blijf ik op mijn vrije ochtend lui in bed liggen en dan gebeurt het volgende:
Ik hoor in mijn oorhoek een vuiliniswagen. Ik roep, "Nee!" en ren als een kip zonder kop door mijn huis om uit verschillende kamers de prullebakjes te halen. Nu is het opeens heel vervelend om een huis met meerdere kamers te hebben. Naar het balkon, de vuilniszak uit de bak trekken. Hij blijft steken en scheurt bijna. "Nee! Toe nou!" Naar de slaapkamer voor het laatste prullebakje en m'n pyamabroek. Die zit binnenstebuiten. "Nee! Niet nu!" Alles in de vuilniszak, dichtknopen, sleutels mee - want de deur zou maar eens dichtvallen nu - en naar buiten. Shit, de andere zakken zijn al weg. Ik hoor de vuilniswagen nog net om de hoek. Ik trek een sprint en ren de hoek om.
En daar ren ik, ongewassen, mijn haar in diverse richtingen rechtop op mijn hoofd, op blote voeten, bril op, zonder bh (rennend, hè), in mijn pyama, met een volle vuilniszak in mijn hand, op twee gebruinde, brede, glimlachende vuilnismannen af. Ik grijns en zeg "Hoera, nog gelukt!", zet de vuilniszak neer en draai mij onmiddelijk om, trek nog even de achterkant van mijn pyama uit mijn pyamabroek en ren zo hard als ik kan de hoek weer om en mijn portiek in.

Volgende week mag Murphy mijn vuilnis buiten zetten. Eikel.

dinsdag 26 mei 2009

Weet u nog?

Aapje 1 rent in zijn blootje over het gras en stort zich in de hangmat. Hij roept tegen Aapje 2, die in een zelfde blootje in het gras ligt te rollen: "Kom! Dan was dit een boot!" Aapje 2 roept: "Ja!" en verzamelt spullen die voor de toevallige toeschouwer willekeurig lijken. Een stuk hout, een fles zonnebrand, een bal. "Dan was dit een pistool!" roept hij, en stort zich bij Aapje 1 in de hangmat. 
Het stormt heel hard en de boot kan de aapjes ternauwernood uit het water houden. Dan komt er opeens een grote haai aan gezwommen die hard tegen de boot stoot. De boot schommelt vervaarlijk en de twee aapjes vallen er bijna uit. "We zinken!" roept Aapje 1. De haai gromt en bijt de aapjes in hun billen. Ze gillen het uit. De haai moet zo hard lachen dat ze achterovervalt. Samen met de aapjes lacht de haai totdat hun buiken pijn doen. "Nog een keer, haai!", roepen de aapjes in koor. "Nee, nu is het klaar", zeg ik en loop terug naar de picknicktafel. 
Ik blijf een tijdje naar ze kijken. Het gevoel van dat echte spelen van vroeger komt af en toe als een glimp bij me boven. Het gevoel dat je echt in een boot zit. Op volle zee. Met een haai. Met echt gevaar dat zo weer voorbij is als de boot weer een hangmat wordt. Spelen, doen alsof. In het theater vind ik een bijna benadering van dat gevoel van vroeger, toen ik als kind de hele wereld kon spelen op mijn kamertje. Bijna.

maandag 25 mei 2009