vrijdag 30 januari 2009

Ode aan mijn Fiets

Wat ben ik toch dol op mijn Fiets! Al vanaf mijn vroege jeugd ben ik een bovengemiddeld gebruiker van de fiets. Kilometers heb ik er op afgelegd. Naar school, naar huis. Naar werk, naar huis. Overdag, 's nachts, in weer, in wind, heen en terug. Af en toe realiseer ik mij hoe heerlijk het is om een fiets te hebben waar je het goed mee kunt vinden. Dat werd nu getriggerd door een dipje in de relatie tussen Fiets en mij. Die is doorgaans zeer stabiel. Ik maak wel eens ruzie met mijn slot en ook de fietstas doet wel eens niet wat ik wil. Maar daar kan Fiets niks aan doen. Die staat daar buiten.
Bijna dagelijks rijd ik acht kilometer naar mijn werk. En weer terug. Dat is niet vreselijk ver maar toch een aardig eindje. En dan is het dus prettig om een fijne fiets te hebben. Maar de laatste tijd liet Fiets mij een beetje in de steek. Hij begon heel zwaar te trappen. Ik dacht dat Fiets dat expres deed, om mij te pesten, en ik werd een beetje boos op hem. Waar ik normaal gesproken alleen op andere weggebruikers scheld, begon ik opeens ook onaardige dingen tegen Fiets te zeggen.
De situatie werd zo vervelend dat ik geen enkel wedstrijdje optrekken bij het stoplicht meer won. Dat ging mij toch echt te ver en ik heb Fiets subiet naar de fietsenmaker gebracht. Die wilde mij eerst wijsmaken dat het mijn schuld was en dat ik de banden beter moest oppompen, maar al gauw bleek dat Fiets een versleten ketting had. En dat kon worden verholpen. Hij moest een nachtje blijven en vandaag heb ik em weer opgehaald. Wat waren we blij elkaar weer te zien! Fiets is weer helemaal de oude en trapt soepeler dan ooit tevoren. Nu zoeven we weer door de stad. Fiets en ik.

donderdag 29 januari 2009

The Good-looking, the Creepy, and the Funny

Wie wist er niet dat Clint Eastwood in zijn jongere jaren eigenlijk een heel lekker ding was? Ik. Wie wist er niet dat 'The Good, the Bad, and the Ugly' eigenlijk een vreselijk grappige film is? Ik. Ik ben bekeerd. Wat een leuke film. Zo'n echte Spaghetti Western met paarden en saloons, broeierig kijkende mannen die Slim of Shorty heten, heel veel schieten (en dan bedoel ik echt schieten dus. Niet van dat 'pang' maar met echt stoer 'phieew'). Met heel veel Italiaanse en Spaanse acteurs die tijdens de opnames een beetje raadden wat de tekst zou moeten zijn. Je ziet dat ze hun best doen, het lijkt er bijna op. Maar als je goed naar hun lippen kijkt en af en toe goed naar de galm van de geluidsband luistert, weet je dat het later nagesynchroniseerd is. Hilarisch. Veel shots van toegeknepen ogen die in de verte turen. En natuurlijk het befaamde muziekje. Ik verwarde het wel de hele tijd met een reclamejingle: 'de oosterse keuken thuis'. 
Zo lelijk was the Ugly trouwens helemaal niet. Vooral erg grappig. Een zwaar onderschat komisch talent. Zo goed was the Good ook helemaal niet. Vooral een lekker ding. The Bad was niet veel slechter dan de andere twee, maar vooral een engerd. Ze gingen allemaal voor het goud. En een spannend einde! Ik zeg niks, maar het scheelde niet veel of ik had niet kunnen slapen.

zondag 25 januari 2009

Maz is herboren

Eens een heel ander recept. Men neme een Wellness centrum en vier vrouwen en een arrangement dat de hele dag duurt en dat je vooral niet zelf hebt betaald. Dat voegt toe aan de beleving. Je moet niet hoeven nadenken 'zouden we dat nou wel doen?'.
Ik dacht nog, een dag vantevoren, dat ik een heleboel tijdschriften en boeken moest meenemen want wat zou je anders de hele dag gaan 'doen'? Gelukkig had een zware verkoudheid mij in een stemming gebracht waardoor mijn enige reactie "Huh?.....Okee......" was. Exact de goede bui.
Dan stort je je in een omgeving met overal andere blote mensen, bubbelbaden, sauna's met verschillende geuren en kleuren, zoutbaden (niet drinken, is heel vies), stoomgrotten (goed tegen de verkoudheid), neveltuinen, ijskoude dompelbaden en nog veel meer.
Een vijftig minuten durende massage bracht mij weer helemaal tot mezelf en daarna gingen we onszelf insmeren met modder en sandelhoutsmurrie. Heerlijk kliederen alsof we kleuters waren. Giechelen en gillen in een met stoom gevulde ruimte. En toen ging het regenen, uit het plafond. Een fantastische ervaring. De ultieme verwendag. Ik heb nog lang niet in elk badje of hutje gezeten, dus ik moet zowiezo een keer terug. En dat vind ik helemaal niet erg.....

vrijdag 23 januari 2009

Tom Cruise in de polder

Gisteren was de premiere van Valkyrie, met Tom Cruise in de hoofdrol en natuurlijk onze meiden Carice en Halina! Alleen daarom al zou ik de film willen zien. Gewoon om de meiden. Om te weten dat je als doodgewone Hollandse boerentrien ook in zo'n film terecht kunt komen. Met Tom Cruise! Waar ik vroeger plaatjes van in mijn agenda plakte! Tom Cruise!
Eigenlijk heb ik een hekel aan Tom Cruise omdat hij altijd zo raar doet op tv. En dat Scientology gedoe vind ik ook verdacht. En hij schijnt heel klein te zijn. Dat verwacht je ook niet. Maar volgens Carice en Halina is het gewoon een 'human being'. Waar je biertjes mee kunt drinken en harde grappen mee kunt maken. Gelukkig maar. Toen ze afscheid namen zei Carice "dedoei!". Dat kun je dus blijkbaar gewoon zeggen tegen Tom Cruise. Nou Tom, dikke doei en de groeten aan tutjedingetje!

donderdag 22 januari 2009

Tweede keuz

Jaaa verdorie! Ik ben zo dol op lekker eten en meestal gaat het goed. Maar zo heel af en toe mislukt wat ik klaarmaak. Dat lag deze keer trouwens niet aan de techniek, maar aan mijn improvisatievermogen. Ik stond in de supermarkt en zocht een rode ui. Maar die hadden ze alleen in zakjes van zes. Ik wil geen zes rode uien. Want dan moet ik weer van de weeromstuit uiensoep maken van de 5 overgebleven uien. Dan maar bosui. Is zeer multi inzetbaar. Toen zocht ik verse spinazie. Niet. Nergens. Geen. Nul. Tja, het is ook winter. Dat weet ik heus wel. Zelfs ik heb gehoord van het concept seizoensgroente. Dan maar rucola. (heeft rucola geen seizoen dan? Of is dat bikkelsla die het altijd doet?) Gele paprika hadden ze wel en ook feta. Couscous had ik nog thuis. Als dat maar goed gaat dacht ik nog.

Nee dus. Goed, het was niet vies. De laatste keer dat ik echt vies heb gekookt kan ik mij niet herinneren (disgenoten meld u gerust, ik ben benieuwd!). Maar het was ook niet lekker. Zo van ja. Gut. Ik heb gegeten. Als ik in plaats een boterham met pindakaas had gemaakt was het lekkerder geweest. Helaas heb ik nog maar de helft op en moet ik het morgen weer eten.

woensdag 21 januari 2009

Waar waz jij?

Ik moest er toch wel een beetje van huilen dat Barack Obama president van Amerika is geworden. Van blijdschap hoor, dat wel. Wat een bijzonder moment om mee te maken. Legendarisch. Historisch. Dat heb je niet vaak. Zo'n moment waar men het jaren later nog over heeft. Zo'n moment waarvan men vraagt: "waar was jij toen Barack Obama president werd?" Thuis op de bank in U. Niks spectaculairs. Toen ik hoorde dat hij de verkiezingen had gewonnen stond ik juichend onder de douche in Straatsburg. Toch onthoud je zoiets.

dinsdag 20 januari 2009

Maz on da web

Ondanks dat men roept dat het zo druk is op het web vind ik het best stil. Luister maar. Geen geluid. Mijn blog is ook nog heel stil. Een mooi rustig grijs vlak. Ik durf het bijna niet te verstoren. Zou dat jammer zijn? Of juist niet? Ik kan hier wel in alle rust nadenken. Beetje kijken. Beetje lezen. Beetje schrijven. Lekker rustig.