The Good-looking, the Creepy, and the Funny

Wie wist er niet dat Clint Eastwood in zijn jongere jaren eigenlijk een heel lekker ding was? Ik. Wie wist er niet dat 'The Good, the Bad, and the Ugly' eigenlijk een vreselijk grappige film is? Ik. Ik ben bekeerd. Wat een leuke film. Zo'n echte Spaghetti Western met paarden en saloons, broeierig kijkende mannen die Slim of Shorty heten, heel veel schieten (en dan bedoel ik echt schieten dus. Niet van dat 'pang' maar met echt stoer 'phieew'). Met heel veel Italiaanse en Spaanse acteurs die tijdens de opnames een beetje raadden wat de tekst zou moeten zijn. Je ziet dat ze hun best doen, het lijkt er bijna op. Maar als je goed naar hun lippen kijkt en af en toe goed naar de galm van de geluidsband luistert, weet je dat het later nagesynchroniseerd is. Hilarisch. Veel shots van toegeknepen ogen die in de verte turen. En natuurlijk het befaamde muziekje. Ik verwarde het wel de hele tijd met een reclamejingle: 'de oosterse keuken thuis'. 

Zo lelijk was the Ugly trouwens helemaal niet. Vooral erg grappig. Een zwaar onderschat komisch talent. Zo goed was the Good ook helemaal niet. Vooral een lekker ding. The Bad was niet veel slechter dan de andere twee, maar vooral een engerd. Ze gingen allemaal voor het goud. En een spannend einde! Ik zeg niks, maar het scheelde niet veel of ik had niet kunnen slapen.