De viezige man fietste met twee fietsen. Meteen dacht ik, wat doet hij met twee fietsen? Vast gestolen. En meteen dacht ik, daar weet ik niks van. Misschien zijn die fietsen gewoon allebei van hem.
Een stukje verderop reed ik weer vlak achter hem. De viezige man slingerde een beetje. Een jongen wilde inhalen. Het stuur van de jongen haakte in het stuur van de viezige man en drie fietsen en twee mensen gingen tegen de vlakte. Ik remde snel. De jongen kon onmiddellijk opkrabbelen maar de viezige man lag onder zijn twee fietsen. Meteen dacht ik, heb alsjeblieft niks! Alsjeblieft niet bewusteloos zijn of een hoofdwond hebben of je arm gebroken hebben! En het was niet zozeer omdat ik bezorgd was om de viezige man. Ook wel een beetje, maar voornamelijk omdat ik EHBO-er ben. En als EHBO-er heb je de morele plicht om iemand te helpen die gewond is. Iedereen heeft dat, maar een EHBO-er zeker. Wie het ook moge zijn. Ik stond daar stokstijf te smeken dat ik alsjeblieft geen mond-op-mond beademing zou hoeven te geven. Hem niet in de stabiele zijligging zou hoeven te leggen. Hem eigenlijk überhaupt niet aan zou hoeven raken. De jongen en een andere jongen hielpen hem voorzichtig overeind. Hij vertrok zijn gezicht maar hij ademde, was bij bewustzijn en kon staan! Toen vond ik dat er wel genoeg mensen zich met hem bemoeiden en ben doorgefietst. De rest van de weg spookte het door mijn hoofd. Wat als?
2 opmerkingen:
Als het echt mis is, denk je niet na en begin je meteen met helpen. Geloof deze collega EHBO-er ;)
Ja, ik geloof dat Rudy gelijk heeft. Slechts als je kunt nadenken wat je zou doen áls...heb je de tijd en de luxe om je een andere keuze te permitteren. In gedachten... Op het moment suprême duik je bovenop die man en help je 'm. (En sta je daarna waarschijnlijk vol walging jezelf af te vegen. Maar da's later...en da's ook al een 'wat als'. ;-) )
Een reactie posten