Weet u nog?

Aapje 1 rent in zijn blootje over het gras en stort zich in de hangmat. Hij roept tegen Aapje 2, die in een zelfde blootje in het gras ligt te rollen: "Kom! Dan was dit een boot!" Aapje 2 roept: "Ja!" en verzamelt spullen die voor de toevallige toeschouwer willekeurig lijken. Een stuk hout, een fles zonnebrand, een bal. "Dan was dit een pistool!" roept hij, en stort zich bij Aapje 1 in de hangmat. 

Het stormt heel hard en de boot kan de aapjes ternauwernood uit het water houden. Dan komt er opeens een grote haai aan gezwommen die hard tegen de boot stoot. De boot schommelt vervaarlijk en de twee aapjes vallen er bijna uit. "We zinken!" roept Aapje 1. De haai gromt en bijt de aapjes in hun billen. Ze gillen het uit. De haai moet zo hard lachen dat ze achterovervalt. Samen met de aapjes lacht de haai totdat hun buiken pijn doen. "Nog een keer, haai!", roepen de aapjes in koor. "Nee, nu is het klaar", zeg ik en loop terug naar de picknicktafel. 

Ik blijf een tijdje naar ze kijken. Het gevoel van dat echte spelen van vroeger komt af en toe als een glimp bij me boven. Het gevoel dat je echt in een boot zit. Op volle zee. Met een haai. Met echt gevaar dat zo weer voorbij is als de boot weer een hangmat wordt. Spelen, doen alsof. In het theater vind ik een bijna benadering van dat gevoel van vroeger, toen ik als kind de hele wereld kon spelen op mijn kamertje. Bijna.