Ja. Dat. Heb. Ik. Zelf! Gemaakt.

Vaarwel 1: fiets

Bij een verhuizing ontkom je niet aan afscheid nemen. Allereerst van je huis, maar daar kom ik een andere keer op terug. Dat kan ik nu nog niet aan. In dit geval ga ik ook afscheid nemen van mijn Fiets. De Fiets waar ik vorig jaar nog een ode aan wijdde. De Fiets waar ik zoveel kilometers mee heb afgelegd, in weer en wind. Waarom doe je het dan?, vraagt u zich wellicht terecht af.
Deze fijne, lieve, mooie opoeFiets was prima uitgerust voor fietsen in de stad. Voor fietsen van A naar B, tenminste, zolang A en B niet al te ver uit elkaar lagen. Fietsen zonder poespas. Twee versnellingen: trappen of niet. Dat is Fiets. Nu wil het geval dat in de nieuwe woon-werkverkeersituatie de afstand tussen A en B zeer waarschijnlijk een stuk groter zal zijn dan nu. Ongeveer twee keer zo ver. En dat is pittig op een grote zware opoeFiets zonder versnellingen met een neiging tot zwaar trappen als je de banden niet regelmatig trouw oppompt.
Er komt dus een nieuwe fiets. Die ik ook nog eens met overgebleven vrije uren van mijn huidige baan kan kopen! Dat voelt als gratis. Zo'n echte fiets. Zo'n dure. Die je wel moet verzekeren. Die je zelfs in het Hoge Noorden niet zonder 38 sloten en loeiend alarm ergens neer durft te zetten. Zo eentje waar je pijnloos met 21 versnellingen en vering in de voorvork over de dijkjes en tegen harde wind in zonder zwoegen zweetloos naar je werk fietst. Met fietstassen en al! Licht dat het doet. Ik kan haast niet wachten en surf likkebaardend het internet af voor de mooiste, de beste.

Ik kijk om en zie daar mijn Fiets staan. Mijn lieve trouwe Fiets. Ik krijg een brok in mijn keel. Misschien kan ik wel een stadsfiets gebruiken. Eentje die onopvallend op het station kan staan op dagen dat ik geen zin heb in 14 kilometer en met de trein of bus naar mijn werk wil. Die niet de hele dag loopt te schreeuwen dattie zo duur en zo gaaf en zo geavanceerd is. Eentje die gewoon fietst. Gewoon vertrouwd van A naar B. Meer niet.

(dat wordt nog wat met dat huis....)

Daar gaan we heen

Wat Maz al de hele dag in haar hoofd heeft

Daar gaan we dan!

We gaan.
De handtekening is gezet.
Onder de aanstellingsbrief.
Van mijn nieuwe baan.
In Groningen.

We gaan.
Een nieuw huis vinden.
Een oud huis verkopen.

We gaan.
Samen.
Verder.

We gaan weg.
We gaan heen.
We gaan daar heen.

Maz houdt overal rekening mee

Maz heeft jeuk op haar rug, precies daar waar ze net niet bij kan.

Maz: "Het is de straf van God"
OLM: "Jij gelooft niet eens in God"
Maz: "Maar dat wil niet zeggen dat hij niet bestaat..."

Echte mannen anno 2010

Zitten er twee mannen met baarden op de bank voetbal te kijken. Zegt te één tegen de ander:

"Wat ben jij heet!"
Stilte
"Of ben ik het zelf?"

En hij pakt een waaier om zichzelf koelte toe te wuiven.