Zulke regen mag van mij altijd wel vallen

Soms komt regen heel goed uit. Soms kan regen helend werken. Het spoelt al het vuil, alle narigheid van je af en laat het weglopen in een putje in een hoekje. Weg.

Gisteren was ik boos en verdrietig en gefrustreerd. Dingen gingen niet zoals ik het wilde, niet zoals ik het mij had voorgesteld. Ik was bang. Bang dat alles alsnog mis zou gaan. Mijn vuisten waren gebald, mijn voorhoofd gefronst, mijn lichaam strak naar binnen getrokken.

En toen gingen we naar het circus. Een circus zonder dieren waar iedereen zijn eigen clown was. En acrobaat. En trapeze-artiest. En zanger. En jongleur. Dit circus nam mij mee naar een andere wereld waar geen hypotheken bestaan, maar alleen maar hoepels, jongleerkegels, wolken aan een touwtje, rode ballen, gekke pruiken, en een heleboel water. De voorstelling straalde zoveel liefde voor het theater uit, zoveel liefde voor beweging, voor muziek, voor het lichaam, gehuld in zachte kleuren en prachtig licht dat mijn hart weer open ging. Mijn hart dat bang, boos en verdrietig zat te mopperen in een hoekje. Langzaam draaide het hoofd om, de ogen werden groot van verbazing en verwondering. De rest van de avond keek mijn hart met open mond en een glimlach om de lippen verrukt naar dit schouwspel. "O ja," verzuchtte het, "dit  bestaat ook nog."