Maz heeft er zin in

"Wat heb jij?", vraagt de OLM op een druilerige zaterdagochtend. We zijn net wakker en liggen de dagen die geweest zijn en de dagen die nog zullen komen te overdenken. Met een grote glimlach op mijn gezicht maak ik een rondedansje in bed en blijkbaar ziet dat er vreemd uit. "Wat ik heb? Ik heb verheuging", zeg ik, en dan bedoel ik niet het op een bekakte toon uitspreken van een ander woord voor koorts. Zoals een adellijke dame zou zeggen: "Dokterrj, ik heb geleuf ik ietwat verheuging". Nee. Ik bedoel dat ik last heb van... eh... ik lijd aan.... Nee. Wacht. Ik heb er juist geen last van en ik lijd helemaal niet! Het is heerlijk, verheuging. Welk werkwoord zou daar dan wel bij passen? Verheugen is natuurlijk zelf een werkwoord. Ik zou dus ook gewoon kunnen zeggen: "Ik verheug mij verschrikkelijk op..." Ja. Op wat? Dat is het hem. Ik verheug mij op alles wat komen gaat. Ons hele leven hier. Het wonen in het nieuwe huis, de tuin, het hebben van een afwasmachine, alle vrienden en familie die langs gaan komen, het wandelen en fietsen door het Hogeland, in bad liggen, schaatsen op het kanaal, langzaam weer een Gronings accent krijgen, na het werk biertjes drinken met Impa, zelf groente verbouwen, tegen iedereen hoi zeggen, de kipjes, op alles! Ik ben in opperste staat van verheuging!