Werkeloos

Ik zit in between jobs zoals ze wel eens zeggen. Of, niet echt, want ik heb nog wel een baan. Tot en met aanstaande woensdag. En ik heb ook al een nieuwe baan. Vanaf aanstaande donderdag. Er is dus ook eigenlijk niks aan de hand. Feitelijk ben ik gewoon vrij. Heb ik vakantie. De overgebleven dagen opgenomen tot ik uit dienst ben. Welverdiend zullen velen zeggen. Maar dit vrij voelt raar.

De afgelopen tien jaar was ik steeds vrij met in mijn achterhoofd het werk dat op kantoor nog lag te wachten tot ik weer terug kwam. Ver in het achterhoofd zodat ik er niks van merkte, of helemaal voorin, zodat ik eigenlijk niet echt vrij was. Maar er was tenminste werk. Nu heb ik geen werk. Ik kom niet meer terug. Ik heb wel een baan. Maar geen werk. Dat heb ik al overgedragen. Ik heb daar niks meer te zoeken. En toch vraag ik mij steeds af of de introductie, die ik voorbereid heb, goed is gegaan. Of het inderdaad klopt dat cursus x niet te vol zat zoals ik hoopte.
Wees blij, zullen sommigen zeggen. Hoe vaak heb je niet verzucht dat je wilde dat het eindelijk zo ver was? Wees blij dat je vrij bent zonder werk in je achterhoofd. En toch...

Ik zal blij zijn als ik donderdag kan beginnen in mijn nieuwe baan. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Nieuwe collega's, nieuwe omgeving, nieuwe cultuur. Nieuw werk opbouwen voor in mijn achterhoofd voor als ik weer een keer vrij ben.