Dorps genoten

Dinsdagavond in het Dorpshuis. Koorrepetitie. We wonen hier nu anderhalve maand en we zitten allebei al bij het koor. Geïntroduceerd door een buurvrouw en hartelijk verwelkomd door een hele schare dorpsgenoten als de nieuwe bewoners van het huis van. Blij verrast waren ze toen we de tweede en derde repetitie weer kwamen. Ik mag meekijken met mijn buurvrouw totdat ik mijn eigen map heb gekregen. Zo goed en zo kwaad als het gaat zingen we mee met de kerstliedjes die geoefend worden voor de Kerstfair van aanstaande zaterdag. Eigenlijk gaat het heel goed. Ik word alvast helemaal warm van binnen. Wat is zingen toch heerlijk!

In de pauze en na de repetitie schuiven we aan aan de bar en maken kennis met één van de drie bassen. Hij is opgegroeid in het huis waar we nu wonen. Wij blijken pas de vierde bewoners te zijn.
Eigenaar nr. 3 staat achter de bar en vertelt honderduit over alle activiteiten in het dorp. Scheepsjoagen, de nijjoarsveziede, de werkdag in het Onderdendamsterbos, cabaret, het Algemeen Nut, en nog veel meer. Ik begrijp wel waarom iedereen hier blijft wonen. Naast mij zit de zelfverkozen burgemeester van Onderdendam, ook een bas. Hij noemt mij Janet. Biertjes en sterke verhalen worden heen en weer uitgedeeld. De OLM krijgt advies over welke biljartvereniging het beste bij hem past en de burgemeester vindt een ezelsbruggetje voor mijn naam.

Net iets later en met net één biertje meer op dan de bedoeling was op een doordeweekse avond lopen we naar buiten. Vanuit het Dorpshuis klinkt nog een "Hoi!". "Hoi!", roepen we allebei terug en we schuifelen voorzichtig over de gladde straten terug naar huis. Op mijn gezicht een brede glimlach.

"Hee! Ik zie een vallende ster!", roept de OLM opeens, "Daar! Ik heb nog nooit een vallende ster gezien."
"Je mag een wens doen", zeg ik.
"Dat hoeft niet", zegt hij, "Ik heb alles al."

Maz is in de stemming

Uren kan ik er naar kijken. Steeds loop ik er omheen, hang een bal toch weer ergens anders of een sneu schaapje weer recht. En die engelen moeten wel met hun gezicht naar voren. Ik loop er weer linksom omheen. Veertig lampjes zijn echt te weinig voor zo'n grote boom en ik zag daar onder nog een kale plek, dus vandaag in de lunchpauze op de dienstfiets naar de Hema.

Vroeger had ik nooit een kerstboom. Nou ja, echt vroeger-vroeger wel. Thuis. Bij mijn ouders thuis. Toen ik klein was. Maar bij mij thuis nooit. Geen plek. Ik hing wat plastic ballen en wat lampjes in een ficus en deed m'n best om er iets bij te voelen. Maar dat was em toch niet.

Deze ruikt echt naar kerstboom en de naalden vallen er al een beetje af. Dat is niet zonde. Dat hoort zo. Hij glinstert en hij glimt en steeds zie je weer iets anders. Het rendiertje waar de staart vanaf is gevallen (gisteren, maar over 15 jaar is dat een verhaal van weet je nog?), het hobbelpaard en de mooie rooie bal met witte krullen. Van die lekkere vieze kransjes waar je toch niet van af kunt blijven.

Elke vijf minuten juich ik dat we zo'n mooie boom hebben en de boom juicht met me mee. En de OLM lacht mij liefdevol uit. Met een piepstemmetje zegt hij gekscherend "Ik kan het heus wel over iets anders hebben, maar dat wil ik niet, ik wil alleen maar over mijn kerstboom praten." Ik geef hem een stomp want van hem kreeg ik permissie en van mij kreeg hij vrijstelling.

Het begin van een nieuwe kersttraditie bij ons thuis.

Stilte

Het is elf uur 's avonds. Ik lig in bed en ik luister..

hhhhhhhhhhhh

                                                              hhhhhhhhhhhh

Meeow!

                                                                  hhhhhhhhhhh

wwwwwhhhhhhhooooooOOOOOEEEEEeeeeeessssshhhhhh

hhhhhhhhhhhhhh

                                                                             hhhhhhhhhhhhhh



Verrassing

Ik moet eigenlijk werken, maar het sneeuwt zo mooi buiten en ik kreeg zo'n leuk kadootje. Gisteren in de post. Een pakketje. Stevig dichtgeplakt met daarin een kadootje en een envelopje. Met daarin een kaartje. Waarop stond: "Een kadootje uit Utrecht... van een kunstenaar uit Utrecht die mooie liedjes zingt. Voor Maz van... dat staat op het hoesje. Kus!" Het was zo spannend dat ik tijdens het bellen met de OLM met één hand het pakje openprutste. In het kadootje zat een cd met op het hoesje gedrukt "VOOR Maz" op de voorkant en "VAN Noodles" op de achterkant. Een cd met hele mooie liedjes van Mondo Leone. Ik was verbaasd, blij en vooral verrast. Een kadootje! Met de post! Zomaar! Want ik was niet jarig geweest of zoiets.

Ik surfte tijdens het thuiswerken stiekem naar de website van Mondo Leone. Eens kijken wie dat nou eigenlijk is. En buiten ging het steeds harder sneeuwen. Ook al zo'n kadootje. Zo maar.
Ik las daar dat Mondo Leone nominaties uitdeelt voor een prijs. Het Gouden Randje. "Voor mensen die zonder dat iemand er om heeft gevraagd en zonder dat zij er enig financiëel voordeel bij hebben, de wereld mooier proberen te maken." Aan Ben Wilson in Londen die kauwgom op straat beschildert. Fantastisch! Of aan de man die de toeters van de treinen in Amerika zo mooi laat toeteren. Geweldig!
Wat een verrassingen zo maar op maandagochtend.

De cd is afgelopen. Het sneeuwt niet meer. Ik ga weer aan het werk. Compleet geïnspireerd. Lieve Noodles, dank je wel!

Een nieuw begin

Een nieuwe kleur voor een nieuw begin. Een nieuw uitzicht op een ander leven. Het is hetzelfde leven, maar dan op een andere plek in een andere sfeer met een ander gevoel.
Ik woon hier nog maar een week en ik voel de rust al op me neerdalen. Het tempo is hier anders. Het is minder druk om mij heen. Op straat, in de winkels, in de ogen en de stemmen van de mensen. Voor ik het weet is het minder druk in mij.
Groningen en zijn bewoners zijn niet stug en gesloten. De lucht en het landschap zijn ruimer dan waar dan ook en de mensen benaderen mij met een openheid die ik in al die jaren in de Randstad volledig ontwend was. Alsof ik al die tijd al hier woonde. Alsof ik nooit ben weggeweest.
Blij en verrast glimlach ik naar al die vreemden en ben steeds een beetje verbaasd als keer op keer iedereen 'hoi' tegen mij zegt. Overal. Altijd.

Kiek dan!



Zulke regen mag van mij altijd wel vallen

Soms komt regen heel goed uit. Soms kan regen helend werken. Het spoelt al het vuil, alle narigheid van je af en laat het weglopen in een putje in een hoekje. Weg.

Gisteren was ik boos en verdrietig en gefrustreerd. Dingen gingen niet zoals ik het wilde, niet zoals ik het mij had voorgesteld. Ik was bang. Bang dat alles alsnog mis zou gaan. Mijn vuisten waren gebald, mijn voorhoofd gefronst, mijn lichaam strak naar binnen getrokken.

En toen gingen we naar het circus. Een circus zonder dieren waar iedereen zijn eigen clown was. En acrobaat. En trapeze-artiest. En zanger. En jongleur. Dit circus nam mij mee naar een andere wereld waar geen hypotheken bestaan, maar alleen maar hoepels, jongleerkegels, wolken aan een touwtje, rode ballen, gekke pruiken, en een heleboel water. De voorstelling straalde zoveel liefde voor het theater uit, zoveel liefde voor beweging, voor muziek, voor het lichaam, gehuld in zachte kleuren en prachtig licht dat mijn hart weer open ging. Mijn hart dat bang, boos en verdrietig zat te mopperen in een hoekje. Langzaam draaide het hoofd om, de ogen werden groot van verbazing en verwondering. De rest van de avond keek mijn hart met open mond en een glimlach om de lippen verrukt naar dit schouwspel. "O ja," verzuchtte het, "dit  bestaat ook nog."