Maz breidt haar vriendenkring uit

Ik heb vrienden en kennissen van allerhande pluimage. Letterlijk pluimage af en toe want één bepaalde afdeling vrienden noemt zich de Flaminghi. Dat komt omdat we een keer op zoek waren naar flamingo’s in het wild en omdat het gros van deze afdeling in hun vrije tijd graag kinderliedjes in het Latijn vertaalt. Don’t ask. Die flamingo’s hebben we uiteindelijk nergens kunnen vinden.

Andere vrienden spreek ik regelmatig op een soort virtueel drielandenpunt dat alleen op zondag op een bepaald tijdstip bereikbaar is en raakt aan China, de Verenigde Staten en Nederland. Dat kan ook echt alleen maar op Skype.

En nu heb ik dus de laatste tijd het vermoeden dat ik een nieuwe afdeling vrienden heb. Het begint me namelijk op te vallen dat als ik door de stad fiets, naar mijn werk, naar een winkel, naar een kroeg of ergens, dat bepaalde stoplichten precies als ik er aan kom op groen springen. Zo aardig! Of ze wachten even met rood worden tot ik voorbij ben. De stoplichten vlak daarna doen meestal netjes mee, alsof ze het hebben afgesproken. Alsof ze via een kabeltje onder de grond – of draadloos – doorseinen “Daar komt ze! Op groen, jongens!”. Ik zeg daarom altijd vriendelijk dankjewel tegen elk groen stoplicht als ik weer eens heerlijk door kan fietsen. In een guitige bui wil ik nog wel eens knipogen. Ik word daar blij van. Van die lieve vrienden van mij, de stoplichten in U. Ik rijd nooit meer door rood. Dat zou van weinig respect getuigen. Als er al eens een keer een stoplicht op rood staat, dan zal daar wel een goede reden voor zijn.

Ik heb ook nog gewone vrienden. Die nodig ik uit op mijn verjaardag. Die geef ik een kus en een knuffel. Daar kook ik lekker voor. Zo heb ik van alles wat.